ମୋ ମାଆ ମହାନ୍

ତୋ କୋଳେ ଜନ୍ମିଛି 

ବଢ଼ିଛି ତୋ କୋଳେ

ଦେଖିଛି ତୋ କୋଳେ ସରଗ,

ତୋ କୋଳେ ଖେଳିଛି

କେତେ ମାରିଛି ଲାତ

ପାଇଛି ମଧୁସମ ଆନନ୍ଦ ।

ଅଝଟ ହୋଇଛି

ଅଳି ମୁଁ କରିଛି

ସବୁ ଯେ ସହିଛୁ ତୁହି,

ରୋଗ ବ୍ୟାଧି ଯେତେ

ଖାତିରି ନକରି

ପୀଡ଼ା ନେଇଛୁ ଦେହେ ବୋହି ।

ପିଲାଙ୍କର ପେଟ

ପୁରାଇବା ପାଇଁ

ନିଜେ ତୁ ରହିଯାଉ ଭୋକେ,

ତୋର ସେ ତ୍ୟାଗକୁ

ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି

ଆଜିର ଏଇ ବଡ଼ ଲୋକେ ।

କେବେ ପୁଣି ମାତା

ଅଟୁ କେବେ ଧାତ୍ରୀ

କେବେ ଯେ ସାଜୁ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ,

ତୋହରି ଶିକ୍ଷାରେ

ସଂସାର ଜାଣିଲା

ଲଙ୍ଘି ଗଲି ଅନ୍ଧାର ରାତି ।

ତୋହର ଋଣକୁ

କିପରି ଶୁଝିବି 

ଭାଳଇ ସଦା ମନ ମୋର 

ପୁନର୍ଜନ୍ମ ଯଦି 

ସମ୍ଭବ ହୁଅଇ 

ଜନ୍ମ ନେବି ମୁଁ ବାରମ୍ଵାର । 

ହେ ! ମାଆ ମୋହର 

ଦୁନିଆରେ ଆଉ 

ତୋ'ଠାରୁ ନାହିଁ କେ ନିଜର 

ତୋ' ଆଶିଷ ଥିଲେ 

ନାହିଁ କିଛି ଡ଼ର 

ତୁ ବିଧାତା ତୁ ହିଁ ଇଶ୍ୱର ।