ଚିହ୍ନା ମଣିଷର ଅଚିହ୍ନା ରୂପ

ଏକ ଦୃଶ୍ୟ ଆଉ ଆନଟି ଅଦୃଶ୍ୟ

ଚିହ୍ନା ମଣିଷର ଅଚିହ୍ନା ରୂପ

ଯେତେବେଳେ ତାହା ହୁଏ ପ୍ରକାଶିତ

ନୟନରେ ସତେ କେଡ଼େ ବେରୂପ !

ଚିହ୍ନା ମୁହଁଟିର ସୁନ୍ଦରତା ଦେଖି

ମନ ସିନା ଭଳେ ବାହ୍ଯ କଥାରେ

ଜାଣିବା ନୁହେଁ କି କହିବା କାରଣ

ଶୁଣିବା ବ୍ଯକ୍ତିଟି ନିଜ ଅନ୍ତରେ ?

କଦାକାର ସେହି କପଟ ଭାବନା

ସମ୍ପର୍କ ଭିତରେ ଭରି ଘୃଣ୍ୟତା

ହୃଦୟର ଚିତ୍ର ଦିଏ ବଦଳାଇ 

ପରସ୍ପରଠାରୁ ଛିନ୍ନ ମମତା ।

ଅଣ୍ଟିରେ ପଶି ସେ ତଣ୍ଟିକୁ କାଟଇ

ଦୁଃଖ-ରକ୍ତ ଯେବେ ପଡ଼ଇ ଝରି

ସେତେବେଳେ ଲାଗେ ଅତି ଅସହାୟ

ଯାହାକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା ହୁଏନି କରି ।

କେତେ କଷ୍ଟ ପାଏ ଆପଣା ଯେ ମଣେ

ଅନୁଭବୀ ମନ ସିନା ଜାଣଇ

ମରମ ବେଦନା ଆଉ କେ ଜାଣିବ

କହିବାକୁ ବି ସରମ ଲାଗଇ ।

ଅଚିହ୍ନା ରୂପଟି ଯେବେ ଲୁକ୍କାୟିତ

କରେ ଯେବେ କେହି ସମାଜ ହିତେ

ସିଏ ସିନା ଜ୍ଞାନୀ ଗୁଣୀରେ ଗଣିତ

ସଦା ରହିଥାଏ ଆମ ମରତେ ।