ତୁମେ କାହାକୁ ଏତେ ଠକୁଛ

ତୁମ କାମକୁ ଅନ୍ୟକୁ ସମର୍ପି,

ଚାତୁର୍ଯ୍ୟରେ ଆଧିପତ୍ୟ ଦେଖୋଉଛ;

ସାଜି ଲୋକ ସେବକ ତୁମେ,

ଅନ୍ୟ ଲୋକଙ୍କୁ ଧୋକା ଦଉଛ l

ସ୍ୱାର୍ଥ ଥିଲେ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧି,

ସ୍ୱାର୍ଥ କମିଗଲେ ଦଉଛ ଛାଡି;

ନିଜ ଦୋଷକୁ ଅଠା ବୁଲେଇ,

ନିନ୍ଦୁଛ ବନ୍ଧୁ ଉପକାର ଭୁଲି l

ବାପା ମାଆଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଇ,

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ମାନୁଛ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ;

ଶ୍ୱ-ସ୍ୱାର୍ଥ କୁ ଆଧାର କରି,

କରୁଛ ଅନ୍ୟ ଲୋକର ଅନିଷ୍ଟ l

ମୁଣ୍ଡ ଝାଲ ତୁଣ୍ଡେ ମାରି,

ବଡ କଲା ତୁମକୁ ଯିଏ;

କି ବିଡ଼ମ୍ବନା ଦେଖ ସର୍ବେ,

ଜରାଶ୍ରମେ ଆଜି ଝୁରୁଛି ସିଏ l

ଝିଅ ପିଲା ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି,

ପର ଭାରିଯାରେ ଦଉଛ ମନ ;

ମୋହ ମାୟା ସବୁ କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର,

କେବେ ପାଇବ ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ l

ଭାବୁଛ ନିଜକୁ ବଡ଼ ଚତୁର,

ବିପଦେ ନଥିବେ କେହି ଜଣେ,

ତୁମେ କାହାକୁ ଏତେ ଠକୁଛ,

ବିଧାତା ରଖୁଛି ଖବର ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ l