ମୁଁ ଗଛ କହୁଛି

ମୁଁ ଗଛ କହୁଛି

:::::::::::::::::::::

ସଜୀବ, ନିର୍ଜୀବ ପ୍ରଭେଦ ବିଷୟେ

ପିଲାଦିନେ ଯେଉଁ ପାଠ ପଢିଛ

ପଶୁ ପକ୍ଷୀ କୀଟ ପତଙ୍ଗଙ୍କ ପରି

ସଜୀବ ଅଟେ ମୁଁ ମୋ ନାମ ଗଛ I

ଜନ୍ମ ହୋଇ ମୁୁଁ ଯେ ବୃଦ୍ଧିପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ

ବଂଶ ମୋର ମୁହିଁ ବିସ୍ତାର କରେ 

ମଣିଷଙ୍କ ପରି ବୟସ ବଢିଲେ

ବୃଢା ହେଇଯାଇ ମୁଁ ବି ମରେ I

ବ୍ୟବହାର ପରେ ମଣିଷର ଯାହା

ଦରକାର ନୁହେଁ ଫିଙ୍ଗେ ବାହାରେ

ଖତକରି ମୋର ମୂଳେ ଦେଇଦେଲେ

ହୃଷ୍ଟପୁଷ୍ଟ ହୋଇ ବଢି ମୁଁ ଚାଲେ I

କେତେଯେ ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳ ଛାଡି ତୁମେ

ବାୟୁ ମଣ୍ଡଳକୁ ବିଷାକ୍ତ କର

ନିଶ୍ୱାସରେ ନେଇ ସେ ବିଷାକ୍ତ ବାୟୁ

ରୋଗେ ପଡି ତୁମେ ହୁଅ ଅସ୍ଥିର I

ପୃଥିବୀ ଉତ୍ତାପ ବଢି ବଢି ଯାଏ

ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ତୁମ ପାଲଟେ ବିଷ

 ବିଷ ବଳୟରେ ବଞ୍ଚିଛି ମଣିଷ

କମି କମି ଯାଏ ତାର ଆୟୁଷ I

ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳକୁ ଶୋଷି ନେଇଯାଏ

ସେଥିରେ ମୋ ଖାଦ୍ୟ ତିଆରି କରେ

ଶୁଦ୍ଧ ଅମ୍ଳଜାନ ପବନରେ ଛାଡି

ଜୀବନ ତୁମର ଖୁସିରେ ଭରେ I

ମୋ ଚେର ମାଟିକୁ ଯାବୁଡି ଧରଇ

ମୃତ୍ତିକାକ୍ଷୟକୁ ରୋକଇ ମୁହିଁ

ପୋତି ହୁଏନାହିଁ ସମୁଦ୍ରର ଗର୍ଭ

ଲହଡି କୂଳକୁ ପାରେନି ଡେଇଁ I

ହେଲେ ତୁମେ ଆଜି କି ବୁଦ୍ଧି କରୁଛ

ନିର୍ବିଚାରେ ମୋତେ ଦେଉଛ କାଟି

ପୃଥିବୀ ଉତ୍ତାପ ବଢେ ଦିନୁ ଦିନ

ସମୁଦ୍ର ତାଡୁଛି କୂଳର ମାଟି I

ଚାହଁ ତୁମେ ଯଦି ମଣିଷ ଜାତିଟା

ବଞ୍ଚି ରହିଥାଉ ଏଇ ମରତ୍ତେ

ମନଇଛା ଆଉ କାଟନାହିଁ ଗଛ

ଲଗାଅ ବଞ୍ଚାଅ ବଢାଅ ମୋତେ I

ଯେତେ ଯେତେ ଗଛ କାଟି ଚାଲିଥିବ

ସେତେ ସେତେ ତୁମ ବଢିବ କଷ୍ଟ

ସେଥିପାଇଁ କୁହେ ଜଙ୍ଗଲ ବଢାଅ

ମଣିଷ ସମାଜ ନହେଉ ନଷ୍ଟ I