ବୋଉ

ଦୁନିଆଁ ପୃଷ୍ଠରେ ଭୂମିଷ୍ଟ ହୋଇ ମୁଁ

ଡାକ ଦେଲି ଯେବେ କୁଆଁ

ତା କୋଳକୁ ଟେକି ନେଇଥିଲା ବୋଉ

ଦେଇ ତା ଅମୃତ ଛୁଆଁ I

ସ୍ନେହ ସୋହାଗର ଅଭୟ ଛାୟାରେ

ଜୀବନ ବିତିଲା ମୋର

ବୋଉର କୋଳଟି ନିର୍ଭୟ ଆଶ୍ରୟ

ନଥାଏ କାହାକୁ ଡର I

ତା ସ୍ନେହ ଡୋରୀରେ ବାନ୍ଧି ରଖିଥିଲା

ବଢିଲି ମୁଁ ଧିରେ ଧିରେ 

ନିଜେ ସେ ଉପାସ ରହିଯାଏ ସିନା

ମୋ ପେଟକୁ ଆଗ ଭରେ I

ବାଲ୍ୟକାଳ ଗଲା କୈଶୋର ବି ଗଲା

ଯୌବନ ଯାଇଛି ବିତି

ଦୁଃଖ ବୋଲି କିଛି ଜାଣିନି ଏଯାଏ

ପାଇଛି ବୋଉଠୁ ଶକ୍ତି I

ଏବେବି ତା କାନି ପୋଛିଦିଏ ଯେବେ

ମୋ ମୁହଁରୁ ଶ୍ରମଝାଳ

ତା ମହାନତାରେ ମଥା ନଇଁଯାଏ

ଓଦା ହୁଏ ଆଖିତଳ I

ବୋଉର ତୁଳନା କରି ହୁଏନାହିଁ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ସେ ଶ୍ରେଷ୍ଠଦେବୀ

ତା ଆଶିଷ ଟିକେ ମଥାରେ ଧରି ମୁଁ

ଏ ସଂସାରୁ ପାରିହେବି I