ପ୍ରିୟତମା

ପ୍ରୀତିମୟୀ ସିଏ ମୋ ମନ ତଳର

ଯଜ୍ଞବେଦୀ ପରେ ବସି

ପ୍ରଣୟ ସାଗରେ ଭସାଏ ମୋତେ ସେ

ମନେ ଭରିଦିଏ ଖୁସି I

ତା କଥାକୁ ଭାବି ରାତି ମୋର ପାହେ

ସୂରୁଜ ଉଠନ୍ତି ନଭେ

ହସି ଉଠଇ ମୁଁ ମନେ ମନେ ମୋର

ତା ରୂପକୁ ଆଙ୍କେ ଯେବେ I

ପାଖରେ ଅଛି କି ଦୂରରେ ଅଛି ସେ

 ଫରକ ବୁଝିନି ଦିନେ

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତା କଣ୍ଠର ସ୍ୱର

ବାଜୁଥାଏ ମୋର କାନେ I

ନିଦ ସବୁ ମୋର ଚୋରି କରିନେଇ

ସପନ ଦିଅଇ ଯାଚି

ତା ଦେହ ମହକ ପୁଲକିତ କରେ

ଉଲ୍ଲାସେ ଉଠେ ମୁଁ ନାଚି I

ସେ ମୋର ଜୀବନ ଯଉବନ ବେଦୀ

ହୃଦୟ ତଳର ଦେବୀ

ଦିନ ସରିଯାଏ ରାତି ସରିଯାଏ

ତା କଥାକୁ ଭାବି ଭାବି I

ସବୁ କବିତାର ନାୟିକା ସେ ମୋର

ମୋ ମନର ନୀଳପରୀ

ରୂପ ଗୁଣ ତା'ର ନିତି ମୁଁ ବଖାଣେ

ପାରେନାହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣକରି I