ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଦିଆସିଲି କାଠି ପରି

ଜଳୁଥାଏ ମୁଁ

ଅନ୍ୟକୁ ଆଲୁଅ ଦିଏ

ନିଜେ ଜଳି ପୋଡ଼ି

ମୋ କଥା

ମୋ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ସୁଖ ଦୁଃଖ ପଚାରିବାକୁ

ନାହାଁନ୍ତି କେହି l

କେମିତି କହିବି

ହୃଦୟ ଭିତର

ଅସୁମାରୀ କୋହକୁ

ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ କାନ୍ଦୁଛି ଏକାକି;

ଆଶାର ଆଲୋକ

ମୋ ପାଇଁ

ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ଥିବା

ଶାରୀ ଟିଏ ପରି l

ଦୁନିଆଟା ଲାଗେ

ନିଶ୍ଚଳ ନିରବ

ଦେଖା ଦିଏ

ଆଶା ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶ

ଶୂନ୍ୟରୁ କିଛି

ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହୁଏ

ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ

ସ୍ୱାର୍ଥ ମାୟା ମୋହ l

ମୋହ, ଅହଂ, ଅସ୍ତିତ୍ବ

ସ୍ମୃତିର ଜ୍ଞାତସାରରେ

ବାରମ୍ବାର ଦେଉଥାନ୍ତି

ଅସୁମାରି ଯନ୍ତ୍ରଣା;

କେହି ଜଣେ

କହିପାରିବ କି

ଜୀବନ କଟୁଛି କାହାର

ଯନ୍ତ୍ରଣା ବିନା l

କେବେଠାରୁ ମୁଁ

ପୂର୍ଣ୍ଣାହୁତି କରିଦେଇଛି

ମୋ ମନର

ଇଚ୍ଛା ମାନଙ୍କୁ;

ଆଉ ମୁଁ

ଗହଣା କରି

ପିନ୍ଧି ସାରିଛି

ଦୁଃଖ ସବୁକୁ l

ଜୀବନକୁ ଏଠି

ଜିଇଁବାକୁ ହେବ

ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ

ଅମୃତ କରି ପିଇ;

କିଏ ବୁଝିବ

ଜୀବନ ଏଠି

ପଞ୍ଜୁରୀ ଆବଦ୍ଧ ପକ୍ଷୀର

ନିରବ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପରି l