ମୋ ଆର୍ଯ୍ୟଭୂମି ସାଧନା କ୍ଷେତ୍ର

ମୋ' ଆର୍ଯ୍ୟଭୂମି ଏ ଭାରତ ଭୂମି

ଅତି ପାବନ ତା' କୋଳ

ଯେଉଁଠି ଜନମ ଶ୍ରୀରାମ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ 

ଭଗବାନ ଆଦିମୂଳ

ଜଣେ ପ୍ରଜାବତ୍ସଳ

ବାଲ୍ୟରୁ ଅଶେଷ ସଂହାରି ରାକ୍ଷସ

ଆନ ଭକତବତ୍ସଳ ।

ସୀତା ସାବିତିରୀ ପୂଣ୍ୟଦେହ ଧରି

ପୂଣ୍ୟଭୂମି ମରତରେ

ଗାର୍ଗୀ ମଇତ୍ରେୟୀ ରାଣୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀବାଈ

ଯଶୋଦେହୀ କୀରତିରେ

ଧରମା ବାଜି ରାଉତ

ଗାନ୍ଧୀ ଗୋପବନ୍ଧୁ ତ୍ୟାଗେ ପରା ସିନ୍ଧୁ

ନୀତି ଆଦର୍ଶରେ ଦୀପ୍ତ ।

ପରାଶର ବ୍ୟାସ କେତେ ମୁନି ଈଶ

ସତେ ଦେବତ୍ବ ପ୍ରକାଶି

ଜ୍ଞାନର ଦୀପାଳି ଅନ୍ତରରୁ ଜାଳି

ମରତ ଜ୍ଞାନେ ଆକର୍ଷି

ବେଦଭୂମିର ସୁଖ୍ୟାତି

ବଢ଼ାଇଥିଲେ ସେ ଜ୍ଞାନ ବରଷାରେ

ଅତୁଳନୀୟ ଏ କ୍ଷିତି ।

ଭାରବୀ ଯେ ମାଘ ରଚିଲେ ଅମୋଘ

ଅଶେଷ ସଂସ୍କୃତ କାବ୍ୟ

ବାଣଭଟ୍ଟ କାଳିଦାସ ଦେଲେ ବୋଳି

ଏଥେ ବି ଆଭା ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାଭ

ମୋ ଦେବଭୂମି ପବିତ୍ର

ଜନ୍ମିଛି ରଖିବି ପୂର୍ବଜ ଗୌରବ

ମଣି ସାଧନାର କ୍ଷେତ୍ର ।

ପୁରାଣର ଗାଥା ଇତିହାସ କଥା

ପୁଣି ସମାଜିକ ବାର୍ତ୍ତା

ଚାଲିଥିବ ତୋଳି ଲେଖନୀର କାଳି

ଭରିଣ ମହନୀୟତା

ସାଜ ଥିବ ଶୁଦ୍ଧଚେତା

ଜନମ ଜୀବନ ହେଉଥିବ ଧନ୍ୟ

ସଂସ୍କାରରେ ଟେକି ମଥା ।