ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଚିଠି

ହେ ପ୍ରଭୁ ପରମେଶ୍ୱର ଜଗତ ଠାକୁର, 

ଘେନ ମୋର ହୃଦୟରୁ ଭକ୍ତିପୂତ ନମସ୍କାର । 

ତୁମେ ତ ସର୍ବଜ୍ଞାତ,ତୁମେ ସର୍ବ ବିଦ୍ୟମାନ, 

ତୁମେ ସର୍ବବ୍ୟାପି କର ସଭିଙ୍କୁ ପାଳନ । 

ତୁମେ ତ ପ୍ରକୃତି ରଚିଛ ଏ ସୁନ୍ଦର ସୃଷ୍ଟି, 

ତୁମେ ଦୟାର ସାଗର ରଖିଛ ଦୟା ଦୃଷ୍ଟି । 

ଥାଅ ସଦା ଆନନ୍ଦ ଭକ୍ତି ପ୍ରେମ ସାଗରେ ଡୁବି, 

ଅକିଞ୍ଚନ ମୁଁ କି ବା ଆଉ କାମନା ଯେ କରିବି ?

କି ବା ମୁଁ ଲେଖି ଜଣାଇବି ଲେଖି ଚିଠିରେ? 

ଆମ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଅସହାୟତା ସମ୍ବନ୍ଧରେ । 

ଜାଣିଛ ତ ତୁମେ ସବୁ ଦେଖୁଛ ବେଳ କାଳ, 

ବିପଦେ ଘେରିଛି ଏହି ଅଜଣା ମହାମାରୀ ବେଳ । 

ଏବେ ସେ ତ ପ୍ରଭୁ କରିଛି କି ଯାଦୁ ମନ୍ତର, 

ଘେରିଛି ତୁମକୁ ଦେଖ କୀଳି ତୁମ ମନ୍ଦିର । 

ତୁମ ଦରସନ ଲାଗି ଆଜି ହେଲା ସବୁ ମନା, 

ଆକୁଳ ବିକଳ ହେଲେ କେତେ ନ ପାଇ ଦାନା । 

ଜନ ମାନବ ଶୂନ୍ୟ ଏବେ ସଡକ ବଜାର, 

ବଡ଼ ହିନି ମାନ ଏବେ ଜୀବନ ତ ପ୍ରାଣୀର । 

ଗଛ ଲତା ଫଳ ପୁଷ୍ପ ଦେଖନ୍ତି ତ ଆତୁରେ, 

କେହି ନାହିଁ ନାଚିବାକୁ, ଦେଖି ତାଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଦୃଶ୍ୟରେ । 

ଡରି ଡରି ଆଜି ଏଠି ଏହି ଅସହାୟ ମାନବ ସମାଜ, 

ଲୁଚି ରହୁଛି ସେ ବନ୍ଦୀ ପରି, ହେଉଛି ଅଶଯ୍ୟ । 

କୃଷକ ତ କୃଷି କରି ଆଜି ରହୁଛି ଏଠି ଭୋକିଲା, 

ଶ୍ରମିକ କ କାର୍ଯ୍ୟ ବିନା ବଡ଼ ହିନିମାନ ହେଲା । 

ଜାଣ ପ୍ରଭୁ ଏବେ କି ଦିନ କାଳ ଯେ ଆସିଲା, 

ସବୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଚକ୍ଷୁରୁ ଖାଲି ଧାରା ଶ୍ରାବଣ ବୋହିଲା । 

ଛାତ୍ର ଓ ଶିଶୁ ଏବେ ବିଦ୍ୟା ପାଇଁ ହେଲେ ହନ୍ତ ସନ୍ତ, 

ଚିକିତ୍ସକ ବୁଦ୍ଧିହରା ପ୍ରତିକାର ବୁଦ୍ଧି ହୁଏ ପ୍ରତିହତ । 

କଳ କାରଖାନା ଆଉ ଯେତେ ଯେତେ ବ୍ୟବସାୟ, 

ଏହାର ଭୟରେ ହାରି ହୋଇଛନ୍ତି ଏବେ ଅସହାୟ । 

କେହି କୁହେ ଏବେ ତୁମେ ନେଉଛ ସଭିଙ୍କ ପରୀକ୍ଷା, 

ମୁଁ ଭାବେ ତୁମେ କି କହିଛ ସମୟକୁ କରିବାକୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ?

ଯେତେ ଯାହା ଯିଏ କହୁ ମୋର ବୁଝୁନି ଏ ମନ, 

ବ୍ୟାକୁଳ ଏ ହୃଦୟ ଏବେ ମୋ ହୃଦୟ କେବେ ଦେବ ଦରଶନ?

ତଥାପି ଯାହା ତୁମେ କରୁଛ ଆମ ସଭିଁଙ୍କ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ, 

ତେବେ ବି ଏ ଅବୁଝା ମନ ବ୍ୟାକୁଳେ ଚିଠି ଲେଖୁଥାଇ । 

ଆଉ କି ବା ଲେଖି ଜଣାଇବି ତୁମକୁ ହେ ଜଗତ ଠାକୁର, 

ତୁମ ଦୟା ଦୃଷ୍ଟି ବଳେ ଆମ ସଭିଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର । 

ନାଶ କର ଏହି ଉଦ୍ଧତ ମହାମାରୀ ର ସବୁ ଦର୍ପ, 

ଭାବିଛି ସେ ଏକଛତ୍ର ଭାବେ ହେବାକୁ ଯେ ସର୍ଵଵ୍ୟାପ । 

ଖୋଲି ଦିଅ ପ୍ରଭୁ ଶୀଘ୍ର ତୁମ ମନ୍ଦିର ର ଦ୍ୱାର, 

ଦରଶନ ଦିଅ ବେଗେ ନ କରି ପର । 

ଅପେକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତର ର, 

ଇତି, ସେବକ ତୁମର ।