ଶୂନ୍ୟତାର ସ୍ପର୍ଶ

ଚଢ଼େଇ କି' ଭୁଲିପାରେ ତା' ପ୍ରିୟ ଆକାଶ ,

ମହାଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ିବାର ଉତ୍କଣ୍ଠାର ଶୋଷ ।

ଭାବେ ନାହିଁ କେତେଅଛି ସଞ୍ଚିତ ଆୟୁଷ,

ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦେ କରେ ଶୂନ୍ୟତାର ସ୍ପର୍ଶ ।

ମଧୁମୟ କାକଳି ରେ ବିଶ୍ୱାସକୁ ସିଞ୍ଚି,

ଉଡ଼ିବୁଲେ ମୁକ୍ତକା'ଶେ ପ୍ରେମରେଣୁ ବିଞ୍ଚି ।

ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟ ଜୀବନର ଅନ୍ବେଷଣେ ମଜ୍ଜି ,

ନାଟକର ଶେଷ ଅଙ୍କ ଯାଏଁ ଉଡ଼େ ଖୋଜି ।

ପକ୍ଷୀଟିଏ ସେ' ଯେ' ତା'ର ଉଡାଣ ସୀମିତ,

କ୍ଲାନ୍ତ ଗୋଧୂଳିରେ ଦିନେ ରହିବ ନିଶ୍ଚିତ ।

ଦୂର ଶୈଳ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତରେ ତା' ଦୃଷ୍ଟି ନିବିଦ୍ଧ ,

ନୀଳକା'ଶେ ତଳେ ସେ' ଯେ' ତଥାପି ତୃଷିତ ।

ସୀମିତରେ ବିସ୍ତୃତର ନୂତନ ଉନ୍ମେଷ ,

ତୃଷ୍ଣା ତା'ର ଅମୃତର ବୈଭବର ସ୍ପର୍ଶ ।