ପାରା

ପାରାଟିଏ ସିଏ ପାରାଟିଏ,             

ଭାଡ଼ିପରେ ଥାଏ,    ଘୁମୁ ଘୁମୁ ହୁଏ,         

ସତେ ସୁକୁମାରୀ ପରା ସିଏ |              

ଆଖିତାର ଅଟେ ଅତି ଛୋଟ,              

ସକାଳ ହୋଇଲେ,    ଶ୍ରମକରିଯାଏ,         

ଜୀବନକୁ ନ ମଣି କଷ୍ଟ |                

ଖୁଦ ମଳୁଖ ଯେ ଖାଦ୍ୟ ତାର,              

ଘୁରି ବୁଲୁଥାଏ,      ଗ୍ରାମରୁସହର,         

ପାଇବା ପାଇଁ ଟିକେ ଆହାର |             

ତା ରଙ୍ଗ ରୂପେ ମୋହିତ ହୋଇ,            

ବସାକରିବାକୁ,      ଅଗଣା କୋଣରେ,      

ଟୋକେଇ ଚାଙ୍ଗୁଡ଼ି ବାନ୍ଧେ ଆଈ |            

ପୂର୍ବକାଳେ ରାଜ ରାଜୁତିରେ,              

ଚିଠି ପତ୍ର ନିଏ,       ଖବର ପଠାଏ,        

ସେପୁଣି ସଠିକ ଠିକଣାରେ |               

ଦୁନିଆ ଯାଇଛି ବଦଳି,                 

ଚିଠିପତ୍ର ଆଉ,     ନିଏନାହିଁ ସିନା,         

ଦୂରଦେଶେ ଯାଇଥାଏ ବୁଲି |              

ଉଚ୍ଚ ମନ ତାର ଉଚ୍ଚ ଆଶା,                

ଘରେ ହେଉ ଅବା,      ମନ୍ଦିର ପ୍ରାଗଣେ,      

ଉଚ୍ଚ ଜାଗା ଦେଖି କରେ ବସା |            

ଠୁରୁ ଠୁରୁ ଚାଲି ମନୋହର,               

ସପ୍ତରଙ୍ଗ ତାର,      ଚମକ ଶରୀର,        

ଘୁମୁ ଘୁମୁ ତାଳେ ଝୁମେ ସ୍ୱର |            

ଟିକି ଚଢେଇସେ, ଟିକି ବସା,               

ନୀତିଶିକ୍ଷା ଦିଏ,    ଟିକି ହେଲେ ମଧ୍ୟ,       

ସଦା ରଖ ମନେ ଉଚ୍ଚ ଆଶା |             

ନାଳ ପାଣି ଦେଖି କଲେ ସ୍ନାନ,              

ଦେଖି ତାକୁ ଚଷା,     ମନରେ ଭରଷା,      

ହେବକିରେ ବର୍ଷା ଆଗମନ |             

ପରତାର ଅତି ଦରକାରୀ,                

ଖେଳଣା ସହିତ,     ଖେଳସାମଗ୍ରୀରେ,       

ଆନନ୍ଦ ପାଏ ଯେ ବ୍ୟବହାରୀ |              

ପାରାଟିଏ ଯେବେ ଅଣ୍ଡା ଦିଏ,             

ନୂଆଁ ବସା କରି,      ଅଣ୍ଡାଦେଇସାରି,       

ଛୁଆ ହେବାଯାଏ ଯତ୍ନ ନିଏ |              

ଛୁଆଟିକେ ବଡ ହୋଇଗଲେ,              

ପରଝାଡୀଝୁଡି,   ଉଡିବା ଶିଖାଏ,           

ସଫlକରେ ବସା ଫିଙ୍ଗି ତଳେ |             

ବୁଝିଛି ସତେ ସେ ଏ ଜଗତ,              

ମାୟାମୋହଭରା,      ଦୁଃଖ ସୁଖ ଘେନି,     

ହୋଇଥାନ୍ତି ସର୍ବେ କର୍ମରତ |