ଦିଗହରା ପଥିକ

ଦିଗହରା ପଥିକ ମୁଁ ପାଥେୟ ବିହୀନ  

ଚାଲି ଚାଲି ଖାଲି ପାଦେ ସରିଯାଏ ଦିନ । 

ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରି ମାୟା ମରୁ ମରୀଚିକା

 ତୁଲ୍ୟ ଲାଗେ ମୋତେ ନିତି ଏ ଭବ ବିଥିକା ।

ଦିହୁଡି ପରାଏ ଚନ୍ଦ୍ର ତାରକା ମେଳରେ

ଦୁଃଖ,ଶୋକ,କୋହ,ତାପ,କଷ୍ଟ ସହ୍ୟକରେ ।

ଦୀପ ପ୍ରାୟେ ଦପ ଦପ ଦିପାଳି ଆଲୋକେ

 ନଦେଖଇ ବିଥୀ କାହିଁ  ଘଞ୍ଚ ବନପଥେ ।

ଅନ୍ଧାରେ ଆଚ୍ଛନ୍ନ ବନ-ଗିରି-ନଦୀ-ନାଳ

ନଜାଣି ଚାଲିଛି ଅତି ଅବାଧ ଚଞ୍ଚଳ  ।

ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ଆହା ! ମହା ଭୟଙ୍କର

ବନ୍ୟା , ବିଭୀଷିକା କମ୍ପେ ତାପିତ ଶରୀର ।

କ୍ରମଶଃ ଶୀତେଇ ଯାଏ ସଂସାର ବିମୁଖ

ଅବାଧ ଗତିରେ ସଦା ଚାଲେ ଅହର୍ନିଶ ।

ଅସଂଖ୍ୟ ସନ୍ତାପ ପୀଡା , ଆଶା ଓ ଆକାଂକ୍ଷା

ପୂରଣ ପାଇଁ କି ନିତି ଲଭେ ନବ ଶିକ୍ଷା ।

ଆଶ୍ଵାସନା , କାହିଁ ଅବା ଅଭୟ ସାନ୍ତ୍ଵନା

ନପାଏ କେଉଁଠି ଖାଲି ପାଦରେ ଯାତନା ।

ସହି ସହି ସମ୍ଭାଳି କି ଆସ୍ତେ ଅଗ୍ରଗତି

ଏ ଭଗ୍ନ ଜୀବନେ ଏବେ କରୁଛି ନିଇତି ।

ପଥ ପରିସର ବ୍ୟାପ୍ତ ବିପୁଳ ବିକୃତି

 ପ୍ରକୃତିର ଭୟାନକ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ କେଉଁଠି ।

କାହିଁ କେଉଁଠି ଯେ ପୁଣି ବଢ଼ି,ଭୂମିକମ୍ପ

କିଛି ନମାନି ମୁଁ ଦିଏ , ତୀବ୍ରତର ଲମ୍ଫ ।

ନୈରାଶ୍ୟ , ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜାଳ ହୃଦେ ଗୁରୁତର

ଆହତ , ବିକ୍ଷତ ହୋଇ ହୁଏ ଅଗ୍ରସର ।