ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି

ପିଲାଦିନେ ନିତି ଶୁଣୁଥିଲି ଗପ ଲାଗୁଥିଲା ସତ ପରି

ବୁଢ଼ୀ ଅସୁରୁଣୀ,ଭୁତପ୍ରେତ ସଙ୍ଗେ କେତେ ରାଜା,ରାଣୀ, ପରୀ ।

ଭୂତ ଗପ ଶୁଣି ଲାଗୁଥିଲା ଡର ଭାବି ଭାବି ତା'ର କଥା

ଧଳା ଲୁଗା ସଙ୍ଗେ ମୁକୁଳା କେଶକୁ ଦେଖି ଘୁରୁଥିଲା ମଥା ।

ସତେକି ଭୂତଟି ଉଭା ହୋଇଅଛି ଆମର ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ

ମାଆ ମାଆ ବୋଲି ବିକଳେ ଡାକି ମୁଁ ପଣତ ତା' ଭିଡ଼ିଧରେ ।

କେତେ ସରାଗରେ କହୁଥଲା ମାଆ ଏଡିକି ଡରୁଆ ତୁହି

ଏମିତି ହେଲେ ତୁ ଏଇ ସଂସାରରେ କେମିତି ପାରିବୁ ରହି?

ଭୂତ ଫୁତ କିଛି ନାହିଁ ଏ ଜଗତେ, ଆମ କର୍ମଭୂମି ଏତ

ଯୁଆଡେ ଚାହିଁବୁ ଦିଶିଯିବ ତୋତେ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ନେତ ।

ଅଭୟ ଦିଅନ୍ତି କାଳିଆ ସାଆନ୍ତ ସିଏ ପରା ଆମ ସାହା

ପତିତ ପାବନ ବାନା ଉଡୁଅଛି ମନରେ ନିରେଖି ଚାହାଁ ।