ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି

ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ ମଧ୍ୟ ରାତ୍ରିଟାରେ

ଦରଜା ପିଟିଲା କିଏ,

ପଚାରି ପଚାରି ଥକିଗଲି ପଛେ

ଉତ୍ତର ନଦେଲା ସିଏ |

ପାଶେ ଥିଲେ ମୋର ମାଆ ଓ ଭଉଣୀ

ଲାଗୁଥିଲା ଭାରି ଡ଼ର,

ମନେ ଶଙ୍କାଥିଲା ଭୂତ,ପ୍ରେତ ଅବା

ନିର୍ଜନ ରାତ୍ରିର ଚୋର |

ଫୋନ ମାଧ୍ୟମରେ ଜଣାଇଲି ମୁହିଁ

ଘର ଅନ୍ୟ ସଦସ୍ୟଙ୍କୁ,

ଡ଼ରରେ କେବେ ମୁଁ ଦରଜା ନଖୋଲି

ଚାହିଁଥିଲି ଝରକାକୁ |

କାକା,କାକି ଆସି ଝରକା ବାଡେଇ

ଡାକିଲେ ମୋ ନାମ ଧରି,

ଶବ୍ଦ ନବାରି ମୁଁ କବାଟ ଖୋଲିଲି

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରି |

ଅନ୍ଧକାର ଥିଲା ଦରଜା ପାଖରେ

କେହିତ ନଥିଲେ କାହିଁ,

ପୋଖରୀ ବନ୍ଧରୁ ଚିତ୍କାର ଶୁଭିଲା

କାକା,କାକୀ ଗଲେ ଧାଇଁ |

କାହାକୁ ନପାଇ ନିରାଶ ସେ ହେଲେ

ଫେରିଲେ ଘରକୁ ତାଙ୍କ,

ରାତ୍ରି ପାହିଗଲା ଅନିଦ୍ରା ଭୟରେ

ଛାତି ହେଲା ଧକଧକ |

ସେଦିନ ରାତ୍ରିରେ ଛାତର ଉପରେ

ଅତିଥି ଯେ ଥିଲେ ଶୋଇ,

ରାତ୍ରି ସାରା କିଏ ଘର ଫାଟକକୁ

ଦେଉଥିଲା ଦୋହଲାଇ |

ବଖାଣି ବସିଲେ ତାଙ୍କ ଅନୁଭୂତି

ଘଟିଥିଲା ସବୁ ଯାହା,

ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଭୁଲିବାରୁ ଏପରି ଘଟିଲା

ବିଜ୍ଞଜନ ବାଣୀ ଏହା |

ଘଟଣାଟି ଯେଉଁ ଦିନ ଘଟିଥିଲା

ସେଦିନ ଭୁଲିଲୁ ଶ୍ରାଦ୍ଧ,

ଆତ୍ମା ରୁପେ ଆସି ସୂଚିତ କରିଲେ

ମୁଣ୍ଡେ ନେଲୁ ଅପବାଦ |

ଜୀବନ ପଥରେ ଏମିତିକା ସ୍ମୃତି

ଭୁଲି ହୁଏନାହିଁ ମନୁଁ,

ବାଇଶି ବର୍ଷର ଅନୁଭୂତି ଏହା

ସାଇତିଛି ସେହି ଦିନୁ |