ବାପାଟିଏ ମୁଁ

ପିଲାଏ ଶିଖିଲେ ଚାଲିବା ଖୁସିରେ

ଛାତିରେ ପାଦଟି ରଖି 

କେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହିଛି ମୋ ଦେହ 

ଈଶ୍ବର ସେ ଏକା ସାକ୍ଷୀ l

ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ତୁଣ୍ଡେ ମାରି ମାରି କଲି

ପିଲାଙ୍କୁ ମୋର ମଣିଷ

ନିଜେ ପିନ୍ଧି ଛିଣ୍ଡା ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା

ପିଲାଙ୍କ ଓଠରେ ହସ l

ଭୋକ,  ଶୋଷ ଭୁଲି ଲାଗିଲି କାମରେ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଏକା ମୋର ସାଥୀ

ପରିବାର ଲାଗି ଦେଲି ଆତ୍ମବଳି

ଜୀବନ ରଥ ସାରଥୀ l

ଅଳି ଅର୍ଦ୍ଦଳିକୁ ସବୁ ସମ୍ଭାଳିଛ

ମନରେ ନ ବହି ରୋଷ

କହେ ବା ନ କହେ ବିଭୁଙ୍କୁ ସୁମରେ

ହୃଦୟେ ରଖେ ବିଶ୍ୱାସ l

ଭାବେ ପୁଅ, ଝିଅ ମୋର  ଭବିଷ୍ୟତ 

ହୋଇବ କୁଳ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ

ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ବଡ଼ ଧନ ମୋର 

ଆଶା ଭରସା କେବଳ l

ବଡ଼ ହୋଇ ଝିଅ ଗଲା ଶାଶୁଘର

ଛାତିରେ ଚାପିଲି କୋହ

ଯେଉଁଆଡେ ଚାହେଁ ଦିଶେ ପରା ଖାଲି

ତା'ର ହସହସ ମୁହଁ l

ଚାକିରୀ କରିବା ପରେ ପୁଅ ମୋର

ସମୟ ତ ପାଉ ନାହିଁ

ମୋ ପାଖରେ ବସି ଦୁଃଖ, ସୁଖ ହେବା

ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ତା' ପାଇଁ l

ଦେଖିବାକୁ ମନ ପ୍ରାର୍ଥନା ଚ୍ୟାନେଲ

ଦେଶ, ବିଦେଶ ଖବର

ନାତି କହେ ମୋର ଦେଖିବ କାରଟୁନ

ପସନ୍ଦ ଭିନ୍ନ ବୋହୂର l

ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ପିଠା, ମଣ୍ଡା ସହ

ବେସର, ଶାଗ ପଖାଳ

ଏ ସବୁ ଦରବ ନ ରୁଚେ କାହାକୁ

ଦେହ ପାଇଁ ପରା କାଳ l

ବଡ଼ ହୀନିମାନ ମଣିଷ ଜୀବନ

ଭାବି ଭାବି ଗଲା ଦିନ

ଆସିଲା ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ନ ଚଳିଲା ଦେହ

କି କାମେ ଆସିବ ଧନ l

ସଞ୍ଜ ସକାଳରେ ଡାକଇ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ

ଶୁଣୁଥାଅ କାନ ଡେରି

ହନ୍ତସନ୍ତ ବେଶି ନ କରିବ ମୋତେ

ଏତିକି ମୋର ଗୁହାରି l

ସବୁ ତ ଦେଇଛ ଲୋଡ଼ା ଯାହା ମୋର

ଭରିଛ ମୋର ସଂସାର

ତଵ ପାଦ ତଳେ ଦିଅ  ଟିକେ ଆଶ୍ରା

ହେ ପ୍ରଭୁ! ସାରଙ୍ଗଧର l