ବିଲେଇଟିଏ ମୁଁ

ମୂଷା, ଝିଟିପିଟି, ଅସରପା ଖାଇ
ସଫା କରେ ତୁମ ଘର
ଅକାଳେ ସକାଳେ ଲୁଚେଇ ଖାଇଲେ
 ଖାଏ ତ ଝାଡୁ ପାହାର ।
 ଅଧିକ ଶୀତରେ ଚୂଲି ମୁଣ୍ଡେ ଶୋଇ
ମାରେ ମୁଁ କେତେ ଘୁଙ୍ଗୁଡ଼ି
 ନିଆଁର ଧାସଟା ଅଧିକ ହୋଇଲେ
ନିଶ ମୋର ଯାଏ ପୋଡ଼ି ।
ସ୍ନେହ ଆଦରରେ ହୋଇ ଯାଏ ବନ୍ଧା
 ମାଲିକ ପାଖରେ ମୁହିଁ
 ଘର ଛାଡ଼ି ତା'ର ନ ଯାଏ କେଣେ ମୁଁ
 ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ଥାଏ ରହି ।
କେଉଁଠି ଆଦର ପାଏ ଦେବୀ ଭଳି
କେଉଁଠି ଗୋଇଠା ମାଡ
 ସବୁ ସହି ମଣିଷର ହୁଏ ସାଥି
ଡେଇଁ ଯେତେ କଣ୍ଟା ବାଡ଼ ।
 ଡି ପ୍ ଥେ ରି ଆ ରୋଗ ବାହକ ବୋଲି ମୁଁ
 ପାଏ ଯେତେ ଅପବାଦ
 ଅଳିଆ ଅସନା ଜମା କରି କରି
 ଡାକୁଛ ନିତି ବିପଦ ।
ମଳକୁ ମୋହର ଖୋଲା ନ ପକାଇ
 ଘୋଡାଏ ମାଟି,ବାଲିରେ
 ବାହ୍ୟ ମଳ,ମୂତ୍ର ଗାଁ ଗଣ୍ଡା ଖାଲି
ଅଛି ନାମ ଫଳକରେ ।
କରେ ମନ ଖୁସି ଘଷି ମାଜି ହୋଇ
 କେହି କେହି ଦିଏ ସ୍ନେହ
 ବିରକ୍ତ ହୋଇଲେ ରୂଷି ଯାଏ ପୁଣି
 ନ ମାଡ଼େ ସେ ଘର ଡିହ ।
ସବୁ ଜୀବ ଭଳି ମୁଁ ବି ଦରକାରୀ
 ମନରେ ଏ କଥା ଭାବ
 ମୂଷାଙ୍କ ଦାଉରୁ ଫସଲର ରକ୍ଷା
 ମୋ ବିନା ନୁହେଁ ସମ୍ଭବ ।