ଝଡ଼ ବତାସର ଦିନ

ଝଡ଼ ବତାସର ଦିନ ସବୁଯାକ

  ଆଈ ଦେଖିଥିଲେ ଦିନେ

ଭାବିଲା ବେଳକୁ ଲୋମକୁପ ସବୁ

 ଫୁଲିଯାଏ ମନ କୋଣେ।

ଆଖି ଭିଜିଯାଏ ଓଦାହୁଏ ଲୁଗା

  ଆକାଶ ପାତାଳ ଭାବେ

ନ ମରି ବଞ୍ଚିଛି ଏହି ସଂସାରରେ

  କ'ଣ ବା କରିବି ଭବେ ।

କାହିଁକି ତାହାକୁ ଈଶ୍ବର ବଞ୍ଚାଇ

  ରଖିଛନ୍ତି ଏତେଦିନ

ତାର ବୟସର ସବୁ ଲୋକମାନେ

  ସରଗରେ ଯାଇ ଧ୍ଯାନ।

ବସିକି ଆଈଟି ଭାବି କାନ୍ଦୁଥିଲା

  ବରଷାକୁ ଦେଖିଦେଖି

ଆକାଶେ ବାଦଲ ନାଚୁଥିଲା ଧରି 

  ମନରେ ନ ହୋଇ ଦୁଃଖୀ।

ବିଜୁଳି ଖେଳୁଛି ଆକାଶ କୋଳରେ

   ଦେଖିକି ଆଈଙ୍କ ଭୟ

ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ ଆଈ ଜୁହାର କରିକି

  କହେ ହେଉ ତୁମ ଜୟ।

ତୁମର ଇଛାରେ ଏ ସଂସାର ଚାଲେ

  ମୁହିଁ ତ ଇତର ଲୋକ

କ'ଣ ବା ଜାଣିଛି ତୁମର ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯ

  ମନରେ କେବଳ ଶୋକ।

ଆଈଙ୍କର ଥିଲା ଈଶ୍ବରଙ୍କ ପ୍ରତି

   ଭକତି ଓ ସନମାନ

କେବଳ ମନରେ ନିବେଦନ କଲା

   ନିଅନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଜୀବନ।

ପାଖକୁ ଆସିକି ନାତିଆ କହିଲା

    ଝଡ଼ ଆଉ ବତାସର 

ଯାଇଛି ତ ଦିନେ ଏବେ କିନ୍ତୁ ସୁଖ

   ଆସିବ ଦେଖ ଆମର।

ଲୁହ ପୋଛିଦେଇ ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଉଁସି

  ଡାକିଲା ଘରକୁ ଯେବେ

ଆଈ ନାତିଆକୁ କୁଣ୍ଢାଇ କହିଲା

   ଝଡ଼କୁ ଦେଖ ତ ଏବେ।

ଆଈ ଆଉ ନାତି ପରସ୍ପର ଦେହେଁ

    ବୁଝାଇ ନିଜକୁ ନିଜେ

ନିବେଦନ କଲେ ହେ' ଝଡ଼ ବତାସ

   ମରତେ ହେବନି ବିଜେ।