କେତେ ସ୍ୱାଧୀନ

ସ୍ଵାଧୀନ ହୋଇଲୁ କେତେ ଯେ କଷଣ କେତେ ସେ ସଂଗ୍ରାମ ହୋଇଛି

ପରାଧିନତାକୁ ଅସହ୍ୟ ଭାବରେ ଜିଣିବାକୁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡିଛୁ ।

ଇଂରେଜ ଶାସନ ବେଡି ଦେଇଥିଲା ଗୋଡ଼ ହାତ ବାନ୍ଧି ପକେଇ

ଆଜି ମଣିଷତ୍ଵ ନିଜେ ବେଡ଼ି ସାଜି ଆସିଅଛି ବାଟ ଓଗାଳି ।

କେତେ ବୀର ଯୋଦ୍ଧା କେତେ ଯେ ସଂଗ୍ରାମୀ ବିଦେଶୀଙ୍କୁ ଦେଲେ ହୁଙ୍କାର 

ଆଜି ଏ ସମାଜ ନିଦ୍ରାରେ ପୁରିଛି ଶୁଣିବାକୁ ନାହିଁ ବେଳ କାହାର ।

ନାରୀ ଟିଏ ପାଦ ଆଗକୁ କାଢିଲେ ବାଟରେ କେତେ ଯେ ଭୁକିବେ 

ଦିନ ହେଉ ରାତି ସବୁ ସମୟରେ ନାରୀକୁ କଟାକ୍ଷ କରିବେ ।

ନୁହେଁ ସେ ସ୍ଵାଧୀନ ନାରୀ ଆଜି କେବେ ଏହି ସମାଜର ରାସ୍ତାରେ

ସ୍ଵାଧୀନ ହୋଇଛୁ ମୁକ୍ତ ବି ଲଭିଛୁ ପୁଣି କି ରେଖାର ଗାର ଏ ।

ବିଦେଶୀଙ୍କ ସହ କାଲି ଲଢ଼ିଥିଲୁ ଦେଶବାସୀ ଦୁଃଖ ସହିକି

ଆଜି ଦରିଦ୍ରତା ଆଉ ନିଶାସକ୍ତ ମାନେ ଗଡ଼ି ହେଲେ ଏ ରାସ୍ତାରେ ।

ତ୍ରିରଙ୍ଗାପତାକା ପତାକା ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗମ ସଦୃଶ ଦୋହଲୁଥାଏ

କିନ୍ତୁ ଆଜି ଲାଗେ ସେ ପତାକାରେ ଜଞ୍ଜିର ଲଟକୁ ଥାଏ ।

ସମୁଦ୍ରର ମୁକ୍ତ ଢେଉକୁ ତିଆରି ମିଶି ଯାଏ ଏକ ହୋଇକି

ଆଜି ଧର୍ମ କର୍ମ ସବୁ ବିଭିନ୍ନତା ଭିଡ଼ି ସେ ଦେଇଛି ସଭିଙ୍କି ।

ଭୟ କର୍ମ ଭୀରୁ ସାଜି ଏ ମଣିଷ ସ୍ବାର୍ଥ ଆଡେ ଧାଇଁ ଚାଲିଛି

ସ୍ବାର୍ଥକୁ ସାରଥୀ କରି ସେ ଅଶ୍ଵରେ ବୀର ବୋଲି ଭାବି ହେଉଛି ।

ଆଜି ଏ ଶାସକ ସ୍ବାର୍ଥରେ ସର୍ବସ୍ବ ଶାସିତ ପିଠିରେ ଚଢେ ସେ

ନୀଚ୍ଚ ମନୋଭାବେ ଡଙ୍ଗାରେ ବସି ସେ ଦରିଦ୍ରଙ୍କୁ ଚକ କରୁଛି ।

ସ୍ଵାଧୀନ ହୋଇଲୁ ନୂଆ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେଖି ନୂତନତା ମନେ ଧରିଲୁ

କିନ୍ତୁ ଆଜି ଜଡ ମନ ହୋଇଗଲା ସ୍ଥିରରେ ବାଟକୁ ଚାଲୁଛୁ ।

ରକ୍ଷକ ଆଜି ଭକ୍ଷକ ସାଜୁଛି ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଳିରେ ସଭିଏଁ

ସତ୍ୟ ନ୍ୟାୟ ଖାଲି ବହିରେ ସୀମିତ ସବୁଆଡେ ଅସ୍ଥି ବୁହା ଏ ।

ମନେ ପଡେ ସେହି ବୀର ପୁରୁଷ ଅପୂର୍ବ ତାହାଙ୍କ ଗାଥା

କାପୁରୁଷ ତା ଆଜି ଗ୍ରାସ କରିଛି ଉଭେଇ ସବୁ ସହସା ।

ସଭିଏଁ ଆମେ ସ୍ଵାଧୀନ ହେଲୁ ଶାନ୍ତିର ବାର୍ତ୍ତା ନେଇ 

ଶାସକ ଆଜି ଅଶାନ୍ତି କରେ ଶାସିତଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଁ ।

ମିଳିମିଶି ସଭେଁ ଲଢ଼ିଥିଲେ କେତେ ଜାତି ମାଟି ମାଆ ପାଇଁ

ସଭିଏଁ ଆଜି ଏକାକୀ ପଥିକ କେ ନାହିଁ କାହା ପାଇଁ ।

ବୀର ପୁରୁଷଙ୍କ ମଧ୍ୟ ମହିମା ଗାଇବୁ ହୋ ହାଲ୍ଲା କେତେ କରି

କିନ୍ତୁ ଭୁଲି ଅଛି ମହତ୍ୱ ଗାଥା ଯେ ଭୁଲି ସ୍ୱାଭିମାନ ଡେଇଁ ।

ଏ ନୁହେଁ ସ୍ଵାଧୀନ ନା କେବେ ଯେ ମୁକ୍ତ ଚିରାଚରିତର ଢଙ୍ଗ ଏ

ବିବେକ ହରାଇ ସଭେଁ ମଡ଼ ସାଜି ଉଭା ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ । "