ନିଶ୍ଚିତ ଭିତରେ

ଅଟ୍ଟାଳିକା ସବୁ ଗୋଛାମୟ ଦୃଶ୍ୟ ,

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଏଠି ସତେ ଖେଳେ ଲୁଚକାଳି ,

ଭିଡ଼ ଭିତରରୁ ନିଜସ୍ୱ ସ୍ଥିତିର

ଅନୁଭବ ହୀନ ଅସ୍ତିତ୍ବ ମୋହରି ।

ରାଜରାସ୍ତା ଦେଇ ଅନେକ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ

ମେଳ ଜମିଯାଏ ଖୋଜେ ମୁଁ ନିଜକୁ ,

ଅଙ୍ଗ ପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗର ସମାନତା ଏଠି

ଭିତରେ ଲୁଚିଛି ଭିନ୍ନତା ସବୁରି ।

ବତିଖୁଣ୍ଟ ତଳେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ଦେଖେ

ଛାଇ ଯେ ମୋହରି ଅଙ୍କିତ ହୁଅଇ

ବତିଖୁଣ୍ଟ ଯେବେ ଅନ୍ଧାର କରେ ସେ

ଛାଇ ମିଶି ମୋର ଦେହେ ଲାଗିଯାଇ ।

ଭଲ ପାଇ ବସେ ଅନ୍ଧାର ହେଲେ ସେ 

ଯେତେ ଲୁଚାଛପା ଆଖିର ଭ୍ରମରେ

ଅସ୍ତିତ୍ବ ହାଟରେ ଶସ୍ତା ସବୁ ସ୍ଥିତି ।

ହାତ ଉଠାଇଲେ ଧରେ ସେ ସ୍ନେହରେ

ଭଲପାଇବା ର ଥାଏ କି ବିକଳ ,

କେହି ଏଠି ନାହିଁ ପାଖରେ ବସିବ

ଛିଡ଼ା କିନ୍ତୁ ପାଖେ ଶରୀର ମୋହର ।

ପାଦ ବଢେ ସେ ଯେ ଟପ୍ ଟପ୍ ଶବ୍ଦ

ଧ୍ଵନିରେ ସ୍ନାୟୁ ର ହାଲୁକା ସ୍ଵଭାବ ,

ପାଦ ମୋର ରହି ଭାବେ ଅବିରତ

ଟପ୍ ଟପ୍ ତାଳେ ସ୍ନାୟୁ ସହଚର ।

ରାସ୍ତା କଡ ବତି ଧପ୍ ଧପ୍ ହୁଏ

ହୁଏ ଅନ୍ତର ର ଶିରା ଓ ପ୍ରଶୀରା ,

ଅନ୍ଧାରର ଏହି ସୁଯୋଗ ପାଇଁକି

ମାଡିବସି ବ କି ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଅସ୍ତିତ୍ବ ।

ମଝି ରାସ୍ତା ଛିଡ଼ା ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ

ବତିର ଆଲୁଅ କେତେ ବା ଜଳିବ ,

କେବେ ନା କେବେ ସେ କାଢ଼ିବ ମୁଖାକୁ

ତମସା ଗ୍ରାସିବ ସ୍ଥିର ଏ ଜଗତ ।

ଗଛ ପତ୍ର ଘନ ଲୁଚିବେ ପଛରେ

ପଛକୁ ପଛକୁ ନ ଆସି ଆଗରେ ,

ଛାଇ ତାଙ୍କ ପଡି ରାଜରାସ୍ତା ଦେଇ

ଅନ୍ଧାରକୁ ଆଣି ବିକନ୍ତି ରାସ୍ତାରେ ।