ବେଙ୍ଗଟିଏ ମୁଁ

 ଖାଏ ପୋକଜୋକ ଚାଷୀର ବନ୍ଧୁ ମୁଁ 
ରଖେ ସଫା ତା' କ୍ଷେତକୁ 
କ୍ଷତିକାରୀ କୀଟ ନ ପାରନ୍ତି ବଢ଼ି
ଭୋଜନ କରେ ତାହାଙ୍କୁ।
 ଖାଦ୍ୟ ଶୃଙ୍ଖଳର ଅଟେ ଏକ ଅଂଶ 
ଖାଏ ବି ଛୋଟ ଝିଣ୍ଟିକା
ଶସ୍ୟ କ୍ଷେତ ଜଗୁଆଳି କାମ କରେ
ମନରେ ନ ଥାଏ ଶଙ୍କା ।
ପାଣି ପାଗ, ପରିବେଶ, ପରିସ୍ଥିତି 
ବଦଳିଲେ ଜାଣେ ମୁହିଁ 
ହୋଇଲେ ବିଷାକ୍ତ ଜଳାଶୟ ଜଳ
ମୋ ଚର୍ମ ନଷ୍ଟ ହୁଅଇ ।
ବେଙ୍ଗୁଲି ଅଣ୍ଡାରେ ସଞ୍ଚିତ ପୀତକ
ନୁହଁଇ ପରା ଯଥେଷ୍ଟ 
ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ସେଥିପାଇଁ ବେଙ୍ଗ ଫୁଲା
ଏ କଥା ଅଟଇ ସ୍ପଷ୍ଟ।
ଜଳଚର ଜୀବ ଆହାର ଅଟେ ସେ 
ପିଲାଏ ଦେଖିଲେ ଖୁସି 
ଧରି ବେଙ୍ଗ ଫୁଲା ପାଣି ଆଞ୍ଜୁଳାରେ 
ଦଳ ଦଳ ହୋଇ ବସି ।
ଗାଲିଦ୍ଵାରା ଶ୍ବାସକ୍ରିୟା କରେ ସେହି
ସବୁ ଜାତି ମାଛ ପରି
 ହୋଇଲେ ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ ଖାଇ ପୋକକୋକ 
ଜଳରୁ ଆସେ ବାହାରି।
ଚର୍ମରେ ନ ଥାଏ କାତି ବୋଲି ମୋର
ଶ୍ବାସକ୍ରିୟା ପାରେ କରି
ଫୁସଫୁସ୍ ବି ତ ଶ୍ବାସ ପ୍ରଶ୍ବାସରେ
ଅଟଇ ସାହାଯ୍ୟକାରୀ ।
ଗ୍ରୀଷ୍ମ କାଳେ ମାଟି ଭିତରେ ରହି ମୁଁ 
କରିଥାଏ ଗ୍ରୀଷ୍ମସୁପ୍ତି 
ଶୀତ ଋତୁ ଥଣ୍ଡା ସହି ନ ପାରିଲେ
କରଇ ବି ଶୀତ ସୁପ୍ତି ।
ହୋଇଲେ ବରଷା ସାରୁ ଗଛ ପତ୍ର 
ତଳେ ବସି ଆନନ୍ଦରେ 
ରଡ଼ି କରି ସାଙ୍ଗ ସାଥିଙ୍କୁ ଡାକଇ 
 ରହି ରହି ସରାଗରେ ।
ପୋଥି ପୁରାଣରେ ଅଛି କିମ୍ବଦନ୍ତୀ
ମୋର ଜୀବନୀକୁ ନେଇ 
ଏ ପୃଥିବୀ କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକ ରେ ଆନ 
ବାରତା ଥାଏ ମୁଁ ଦେଇ ।
ଜଳରେ ସ୍ଥଳରେ ବଞ୍ଚିପାରେ ବୋଲି
ଉଭୟଚର ପ୍ରାଣୀ ତ 
କେତେ ଜାତି ମୋର ମଣିଷର ଖାଦ୍ୟ
କରେ ଜଗତର ହିତ ।