ପ୍ରଜାପତି

     ଦେଖିଲି ଗୋଟେ         ଫୁଲ ଉପରେ 

              ବସିଛି ଏକ ପ୍ରଜାପତି ,

       ଧରିବା ପାଇଁ         ଗଲି ନିକଟକୁ 

           ହାତରୁ ମୋ ଗଲା ଖସି ।

      ଧାଇଁଲି ଯେବେ        ତା ପଛରେ

            ଏକା ବଳ ଧ୍ୟାନେ ମୁହିଁ ,

      ଉଡ଼ିକି ବସିଲା         ଉଚ୍ଚ ଡାଳରେ

            ଦେଖି ରହିଗଲି ତହିଁ ।

      ଧରିବା ପାଇଁ ତାକୁ      ମନ  ମୋର

           ହେଲା କାହିଁ ଏତେ ପ୍ରଖର ,

       ନ ଭାବିଚିନ୍ତି       ଗଛ ଉପରକୁ 

            ମାରିଲି ଏକ ପଥର ।

      ଉଡିଗଲା ପୁଣି      ଶୂନ୍ୟେ ଶୂନ୍ୟେ

             ନଈ ଆର ପାରି ,

      ଧରିବାର ମୋ      ଥିଲା ଯେଁଉ ଆଶା

             ସବୁ ଗଲା ସରି ।

       ଭାବିଲି ମୁଁ        ପଛକୁ ଚାହିଁ 

           ଧରିକି କରିଥାଆନ୍ତି କିବା ,

      ପଂଖୁଡ଼ିକୁ ତାର     ଛିନ୍ନ କରି

           ମାରି ଦେଇଥାନ୍ତି ଅବା ।

      ବୁଝି ମୁଁ ପାରି      ନିଜ ଦୋଷ

           ମାଗିଲି ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ କ୍ଷମା ,

     କ୍ଷମା କର ହେ।      ପ୍ରଭୁ ଦୟାସାଗର

          ଭୁଲ କରିବିନି ଆଉ ଯମା ।