ବୃଦ୍ଧ ର ଆଶା

ପଶ୍ଚିମ ଦିଗର ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ଦେଖି     

   ଯେବେ ବସି ଭାବୁଥାଏ ମୁହିଁ

ସେ ଛୁଆ ଦିନର ଚିତ୍ରକଳ୍ପ       

  ଆଖି ଆଗରେ ଭାସୁଥାଏ ତହିଁ ।

ସେହି କାଳର କେତେ ଯେ ଛବି          

 ପଡୁଅଛି ମୋ ମନେ 

ମନ କଥା ମନ କୁ ସିନା ଜଣା       

  ଆଉ କିଏ ବା ତା ଜାଣେ ।

ବାପାଙ୍କ ଆଙ୍ଗୁଳି ଧରି          

  ଦେଖୁଥିଲି କେତେ ଯେ ଉତ୍ସବ

କାନ୍ଧରେ ବା ପିଠିରେ ତାଙ୍କ       

  ବସୁଥିଲେ ଲାଗୁଥିଲା ଉତ୍ସାହ ।

ମାଆଙ୍କ ହାତରନ୍ଧା ଖାଇବାକୁ             

  ଲାଗେ ଯେ ମିଠା

ଖିଆଉଥିଲା ସ୍ନେହରେ ମତେ           

   କେତେ ଯେ ପିଠା ।

ବାପା ରାଗିକି ପିଟିଲେ ମାରିଲେ         

  ମାଆ ଆସୁଥିଲା ଧାଇଁ 

କେତେ ସ୍ନେହ ଆଦର କରିଥିଲା           

କୋଳକୁ ଟାଣି ନେଇ ।

ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ବୁଲୁଥିଲୁ ଆମେ          

     ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳେ

ଖେଳୁଥିଲୁ ନାନା ପ୍ରକାର ଖେଳ          

 ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟ ବେଳେ ।

ଯାଉଥିଲି ପଢିବାକୁ ବିଦ୍ୟାଳୟ          

   ସାଙ୍ଗସାଥୀ ସହ ମିଶି

ଘରକୁ ଫେରିଲା ପରେ               

  ଲାଗୁଥିଲା ଭାରି ଖୁସି ।

ଅତୀତର କାଳକ୍ରମେ ତାହା               

 ଆଜି ସବୁଗଲା ହଜି 

ଦେଖ ହେ ସମୟ ଆସିଛି               

  କାଳ ର ଯମ ସାଜି ।

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ମୋ ନୈତିକ                

      ସାହାସ ନାହିଁ

ଅପୂର୍ବ ଅତୀତ ବିଷାଦକୁ              

    ଝୁରି ମରୁଛି ମୁହିଁ ।

ସମୟରେ ମତେ ନେଇଯା ଅତୀତକୁ      

    ଶିଶୁ ବାଳକ କରି

ଯେମିତିକି ମାଆ କୋଳରେ ଲୋଚି ମୁଁ    

  ଆଉ ନ ପାରନ୍ତି ଫେରି ।

ଭାବିଲେ ତାହା ମନକୁ ମୋର        

    ଆହା କି ଲାଗେ ଦୁଃଖ 

ଜାଣିଛି ମୁହିଁ ବର୍ତ୍ତମାନ କାଳେ        

  ପାଇବିନି ଆଉ ସେହି ସୁଖ ।

ସ୍ମରଣ କରି ଅତୀତକୁ ମୋର          

   ଆଖିରୁ ଝରିଲା ଲୁହ 

ଧିରେ ଧିରେ କରି ପ୍ରାଣ ମୋ ଛାଡ଼ିଲା     

  ଖାଲି ରହିଗଲା ଦେହ ।