ଆମ ଉତ୍କଳ

ଚାରୁ ବିମଣ୍ଡିତ ଚନ୍ଦନ ଚର୍ଚ୍ଚିତ

ନନ୍ଦନ ବନ ଯା କୋଳ,

ତା ପାଣି ପବନେ ଗଢା ଯେ ଆୟୁଷ

ପୂଣ୍ୟଭୂମି ମୋ ଉତ୍କଳ ।

ଉତ୍କର୍ଷ କଳାର ଉତ୍ତରୀୟ ବେଶେ

କୋଟି ଲାବଣ୍ୟ ସେ ଦିଶେ,

ଧୂରୀଣ ଧରମା ତ୍ୟାଗ ବଳିଦାନେ

କୋଣାରକ ଏଠି ହସେ ।

ବାଜିଆ କଣ୍ଠରୁ ଶୁଭିଥିଲା ଦିନେ

ଅଟଳ ବୀରତ୍ୱ କଥା,

ବାଳୁତ ହେଲେବି ବହ୍ନି ଜାଳି ଥିଲା

ନୁଆଇଁ ନଥିଲା ମଥା ।

କେତେ କେତେ କବି ଲେଖନୀ ସ୍ୟାହିରେ

ଆଙ୍କିଗଲେ ତୋର ଛବି,

ଯୁଗ ଯୁଗ ଲାଗି ଜ୍ୟୋତି ବିତରିଲେ

ତୋ ମାଟିର ଶିର ଟେକି ।

ଗାଆଁ ମାଟି କଥା ଅମୂଲ୍ୟ ମମତା

ଆଙ୍କିଲେ ସଚ୍ଚିଦାନଂଦ,

ତୋ ମାଟିର ଗାଥା ଛୋଟ ମୋର ଗାଁଟି

ଆହା କେଡେ ମିଠା ଛନ୍ଦ ।

କେତେ ମନୀଷୀଙ୍କ କଠୋର ଉଦ୍ୟମେ

ଫୁଟିଲା ତୋ ଓଠେ ହସ,

ମାଟି ଆଉ ଭାଷା ମୁକତି ପାଇଁ କି

ରଖିଗଲେ କାଳଯଶ ।

କେ ଭୁଲି ପାରିବ ମଧୁସୂଦନଙ୍କ

ଭାଷା ଜାତି ସ୍ୱାଭିମାନ,

ସଙ୍ଗେ ଗଙ୍ଗାଧର ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସ

ପୁରୋଧା ଫକୀର ମୋହନ ।

ତୋ ପୂଣ୍ୟ ମାଟିରେ ଜଗା ଉଭା ବୋଲି

ଜଗତରେ ତୋର ନାମ,

ତେଣୁ ମାଟି ତୋର ଉତ୍ସବମୁଖର

ମେଳେ ଏଠି ଭକ୍ତଜନ ।

ତୋ ମାଟି ପରବ ରଜ ରଥଯାତ୍ରା

ପଣାସଂକରାନ୍ତି ଦୋଳ,

ନିଆରା ସଂସ୍କୃତି ନିତି ଯୋଡ଼େ ଏଠି

ହୋଇଣ ସହନଶୀଳ ।

କେତେ ନଦ ନଦୀ କାୟା ବିସ୍ତାରିଛି

ପୂଣ୍ୟ ପ୍ରାଣ ପ୍ରବାହରେ,

ବୈତରଣୀ ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ବକ୍ଷରେ

ବୁଡ ଦେଲେ ପାପ ହରେ ।

ତୋ କୋଳେ ପାହାଡ଼ ପରବତ ଧାଡ଼ି

ନଭଶ୍ଚୁମ୍ବୀ ଅଟ୍ଟାଳିକା,

ତେଣୁ ତୋ ପଣତ ଅକ୍ଷତ ଜଗତେ

ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ସେ ସୀମାରେଖା ।

ହେ ଉତ୍କଳ ମାତା ତୋର ପୁଣ୍ଯ ଗାଥା

ଚିରକାଳ ଗାଉଥିବି,

କାୟମନୋବାକ୍ଯେ ପ୍ରତି ରକ୍ତ ବିନ୍ଦୁ

ତୋ ଚରଣେ ଢାଳୁଥିବି ।