ସାଉଁଟା ସ୍ମୃତି

ବୁଢ଼ୀ ମାଆଠାରୁ ଗପ ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ

ନିତି ଆସୁଥିଲା ନିଦ

ହଜିଗଲା କେଣେ ସେହି ପିଲାଦିନ

ମନେ ଆସୁଅଛି ଖେଦ l

ଏବେ ବି ମନରେ ସାଇତି ରଖିଛି

କେତେ ଯେ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି l

ଭୂତଗପ ଶୁଣି ହେଲି ହଟହଟା

ଅପାଶୋରା ଅନୁଭୂତି l

ସେ ରାତିରେ ଆଉ ଶୋଇପାରିଲିନି

ଭୂତ କଥା ଭାବି ଭାବି

ଆଖି ବୁଜିଲେ ବି ମୋତେ ଦିଶୁଥିଲା

ଭୂତଗୁଡ଼ାଙ୍କର ଛବି l

ବିକଟାଳ ବେଶ ଅଲରା କେଶକୁ

ସାଥେ ଲମ୍ବା ହାତଗୋଡ଼

ଧଳା ଧୋତି, ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ଭୁତମାନେ

ଦାନ୍ତ କଲେ କଡ଼ମଡ଼ l

ଲାଗିଲା ଯେମିତି ମୋ ଖଟ ପାଖରେ

ରୁଣ୍ଡ ହୋଇଛନ୍ତି ଭୂତ

ବୁଦ୍ଧି ହଜିଗଲା କଅଣ କରିବି ?

ଭାବି ପାରିଲିନି ମୁଁ ତ l

ଚାଦର ଭିତରେ ହୋଇ ଭିଡିମୋଡି

ପଡିଲି ଖଟରୁ ତଳେ

ଥରୁଥିଲା ଦେହ, ମାଆ ମାଆ ଡାକି

କାନ୍ଦିଲି ମୁହିଁ ବିକଳେ l

ମୋ ବୋବାଳି ଶୁଣି ମାଆ, ବାପା, ନାନୀ

ସମସ୍ତେ ଆସିଲେ ଧାଇଁ

ତଥାପି ବି କଥା କହି ନପାରି ମୁଁ

କାନ୍ଦୁଥିଲି କଇଁ କଇଁ l

ଖାଲି ମୋ ପାଟିରୁ ଭୂତ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି

ମାଆ ସବୁ ବୁଝି ଗଲେ

ବୁଢୀ ମାଆ ଗପ ଶୁଣାର ପ୍ରଭାବ

ବୋଲି ବାପାଙ୍କୁ କହିଲେ l

ସମସ୍ତେ ହସିଲେ ମୋତେ ଚିଡ଼ାଇଲେ

କେଣେ ଗଲା ତୋର ଭୂତ

ଆମକୁ ଦେଖି ସେ ଡରି ପଳାଇଲା

ଗାଁ ପାଖ ଧାନ କ୍ଷେତ l

ବାପା ଥାପୁଡ଼ାଇ ପିଠିକୁ ମୋହର

କହିଲେ ହେଲୁ କି ବାଇ?

ଗପ ମୁଣିରେ ତ ଭୂତ ରହିଅଛି

ବାହାରେ କେଉଁଠି ନାହିଁ l

ଠାକୁରେ ଅଛନ୍ତି ଚଉବାହାକୁ ତୋ

ମନୁ ତେଜ ଡର, ଭୟ

ସେ ଦେବେ ଧଇର୍ଯ୍ୟ, ସାହସ, ଶକତି,

ରଖ ତାଙ୍କଠାରେ ଲୟ l