ପ୍ରେତାତ୍ମା ଓ କୋଠି

ଦୁନିଆଁ ସେପାରି ଅନ୍ଧାର ଭିତିରି

ଅଜଣା ଅଶୁଣା ଗାଆଁ,

ମଣିଷ ଦୁନିଆଁ ନାହିଁ ଧୂଆଁ ନିଆଁ

ପ୍ରେତାତ୍ମା କୋଠି ତା ନାଆଁ |୧|

କିରି କିରି ହସେ ଛାଇ ଉପହାସେ

ଛାଇ ଖେଳର ଖେଳାଳୀ,

ନାହିଁ ତା ଉପମା କିନ୍ତୁ ଅନୁପମା

ଏକକୁ ଆରେକ ବଳି |୨|

ନାହିଁ ହାତଗୋଡ଼ ମାନେ ନାହିଁ ବାଡ଼

ମୁଣ୍ଡ ତଳ ଦେଇ ଚାଲେ,

ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ଚୁଟି ଦେଇଥାଏ ଛାଟି

ମୁଖ ଲୁଚିଥିଏ ଗାଲେ |୩|

ଅନ୍ଧାର ସେ କୋଠି ନ ଦିଶେ ଯେଉଁଠି

ଦିନ ବି ଅନ୍ଧାର ଲାଗେ,

ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଜହ୍ନ ନ ଦିଶେ ତା ଚିହ୍ନ

ଚିକିମିକି ଭୟ ଲାଗେ |୪|

କୋଉ ଯୁଗ କୋଠି ହଜିଛି ତା ଷଠି

ନାହିଁ ଗତାଗତ ତାର,

ମଣିଷ ସମାଜ ହୁଏ ସଜବାଜ

ସାହସ ନ ହୁଏ କା'ର |୫|

ବିସ୍ମୟ କିମ୍ଭୁତ ଲାଗଇ ଅଦ୍ଭୁତ

କୋଠି ଦିଶେ ଭୟଙ୍କର,

ସେ କୋଠି ମଣିଷ

ମୁହେଁ ଥାଏ ବିଷ

ଲାଗେ ବଡ଼ ଭୟାତୁର |୬|

ଅଦ୍ଭୁତ ଶବଦେ ଅବା ଗଦଗଦେ

ଶୁଭେ ପାଦର ନୂପୁର,

ନୂପୁର ଶବ୍ଦରେ କୋଠି ଗରଜେରେ

ଅସମ୍ଭବ ଧରଣର |୭|

ଦେଖିନାହିଁ କେହି କୋଠିର ସିପାହୀ

ମାତ୍ର ବନ୍ଦ କୋଠି ବାଟ,

ରାତ୍ରିର ପ୍ରହରେ ଶୁଭେ ଥରେ ଥରେ

ଚାଲୁଥିବା ରାଜଥାଟ |୮|

କଳ୍ପନା ହେଲେବି ସମ୍ଭବ ତା ଛବି

କୋଠିର ଝରକା କହେ,

ଚିଲ ବାଦୁଡ଼ିରେ ଭରା ସେ ଦୁଆରେ

ଅକୁହା ଗପକୁ କହେ |୯|

ଦିନର ଆଲୋକେ କୋଠି ଥିବାଲୋକେ

ଆସନ୍ତିନି କେବେ ଥରେ,

ଗୁମସୁମ ରାତି ପ୍ରେତାତ୍ମା ଆସନ୍ତି

ମନର ସେହି ଛାଇରେ |୧୦|