ବାଘା ଯତୀନ

ଉମେଶ ଚନ୍ଦ୍ର ଚାଟାର୍ଜୀଙ୍କର ପୁତ୍ର

ଆହେ ଯତୀନ ମୂର୍ଖାଜୀ

ବାଲ୍ୟ ଜୀବନରେ ଯତୀନ ନାମରେ

ଖ୍ୟାତି ତୁମେ ଥିଲ ଅର୍ଜି ।

ଶରଗ ଶଶୀଙ୍କ ଅଙ୍କରେ ଶଶାଙ୍କ

ପରା ଏ ଲାଭିଲ ବୃଦ୍ଧି

ପିତୃ ମାତୃ ସ୍ନେହ କି ଆନନ୍ଦ ମୟ

ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳେ ବୁଦ୍ଧି ।

ଶିଖିଲ ବହୁତ ସ୍ବଦେଶ ଦୁଃଖିତ

ଜନତା କଷଣ ଲୋପ

କରିବା ପାଇଁ କି ସୁସାହସେ ଝାସି

ସରକାରର ହୃଦ କମ୍ପ ।

ଉପୁଯାଇ ନିତି ସଂଗ୍ରାମରେ ବ୍ରତୀ

ରହିଥିଲ ନିତି ନିତି

ହେ ଵାଘା ଯତୀନ ଆଶ୍ରେସବୁ ତୁମ

ସୁଗୁଣ ଥିଲା ଯେ ଫୁଟି ।

କିନ୍ତୁ ଦିନେ ଥରେ ଯାଇ ଜଙ୍ଗଲ ରେ

ପଡିଲ ବ୍ୟାଘ୍ର ହବୁଡେ

ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର କିବା ତୁମ୍ଭର ପ୍ରତିଭା

ନ ଥିଲା କିଛି ସେ ବେଳେ ।

କ୍ଷୁଦ୍ର ଛୁରିକାଟେ ରହିଥାଏ ସାଥେ

ସବୁ ବେଳେ ନିରନ୍ତରେ

ଭୋକିଲା ବାଘର ପାଖରୁ ନିସ୍ତାର

ଲଭିଲ ତାହା ବଳରେ ।

ଧରିଲ ତା କରେ କ୍ଷୁଦ୍ର ଛୁରିକାରେ

ବାଘର ସାଥେ ଏକାକୀ

ଲଢି ହତ କରି ସାହସକୁ ଧରି

କାଳକୁ ରଖିଲ ସାକ୍ଷୀ ।

ସେବେଠୁ ପ୍ରସିଦ୍ଧି ଲଭି ନିରବଧି

ବାଘା ଯତୀନ ନାମରେ

ଅଭିହିତ ହେଲ ସୁଖ୍ୟାତି ଅର୍ଜିଲ

ସ୍ବାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମରେ ।

ଝାସ ଦେଇ ପୁଣ ସହିଲ କଷଣ

କଲ ଯେତେ ଆନ୍ଦୋଳନ

ଅନନ୍ୟ ପ୍ରତିଭା , ତେଜ, ବଳ , ବିଭା

ସୁନିପୁଣ ବିଚକ୍ଷଣ । 

ଗୁଣ କର୍ମ ସାଧି ଲଭି କେତେ ସିଦ୍ଧି

ଲଢିଥିଲ ଦିନ ରାତି

ବ୍ରିଟିଶ ଶାସନ ଗୁଇନ୍ଦା ଘେନିଣ

କଲା ବହୁ ରଣ ନିତି । 

କାପ୍ତିପଦା ଘଞ୍ଚ ପାର୍ବତ୍ୟାଞ୍ଚଳରେ

ବହୁ ସଂଗ୍ରାମୀ ଘେନିଣ

ଭୀଷଣ ସଂଗ୍ରାମ ବିରାଚି ସୁନାମ

ଅରଜିଲ ହେ ଯତୀନ ।

ସାହସ ଶକତି ଉତ୍ସାହ ଜାଗୃତି

ଏକାଧାରେ ସଦା ଠୁଳ

ତୁମରି ଚରିତ୍ର ବଳିଦାନ ଚିତ୍ର

ରାଜେ ସଦା ଉର୍ଜସ୍ୱଳ । 

ଫିରିଙ୍ଗି ଶାସକ  ଆଉ ଚିକିତ୍ସକ

ତୁମ୍ଭେ ଚକିତ କରିଲ 

ଚିକିତ୍ସା ଶଯ୍ୟାରେ ତୀବ୍ର ବୀରତ୍ୱରେ

ଆହତ କ୍ଷତ ଖୋଲିଲ ।

ହୋଇଲ ଲୁହାଣ ଲହୁର ପ୍ଲାବନ

ଛୁଟାଇ ସେ ସବୁ ଛିନ୍ନ

କରି ସଂଗ୍ରାମରେ ଅଗ୍ରସର ଖରେ

ହୋଇଣ ଥିଲ ଯେ ଦିନ ।

ତୁମରି ବୀରତ୍ଵ ପ୍ରଗାଢ଼ ପ୍ରେରଣା

ସଞ୍ଚାରେ ସବୁରି ପ୍ରାଣେ

ଦେଶ ପ୍ରେମ ବହ୍ନି ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳିତ କରି

ରତ ନିତି ଉତ୍ପ୍ରେରଣେ ।