ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା

ନିଶା ଗରଜୁଛି ପବନ ବହୁଛି

ଅଧା ଅଧା ଜହ୍ନ ଦିଶେ ,

କଳା ବାଦଲର ହାତ ଧରି ଧରି

ତା ଦେହରେ କେବେ ମିଶେ ।

ଶ୍ୱାନ ଶୃଗାଳଙ୍କ ବିକଟାଳ ସ୍ଵର

ବହୁ ଦୂରୁ ଆସେ ଭାସି,

ଗଛ କୋରଡ଼ରେ ପେଚା ଚେମେଣିଆ

ଖାଦ୍ୟ ଉଣ୍ଡାଳନ୍ତି ବସି ।

ବୁଦା ମୂଳୁ ଶୁଭେ ଝିଙ୍କାରିର ରଡ଼ି

ଅସହ୍ୟ ଲାଗଇ ଭାରି,

ରାତ୍ରୀ ଚର ଯେତେ ଆତ ଯାତ ହୋଇ

ହଜାନ୍ତି ରାତ୍ରୀର ଶିରି ।

ଆମ୍ବତୋଟାର ସେ ଗହିର ଅନ୍ଧାରୁ

ଶୁଭେ କ୍ରନ୍ଦନର ସ୍ବର,

ମଣିଷ ନୁହେଁ ସେ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଟେ

କାନ୍ଦୁଛି ଯେ ବାର ବାର ।

ଯା ପାଇଁ ସେ ଦିନେ ବଧୂ ସାଜିଥିଲା

ଭଲପାଇବାକୁ ଢ଼ାଳି ,

ସେ ଆଜି ପିଶାଚ ସୈତାନ ସାଜିଲା

ଚାଢାଇଲା ତାର ବଳି ।

ବାଧକ ସାଜିଲା ବ୍ୟାଧି ଯେ ତାହାର

ସିନ୍ଦୂର ସାଜିଲା ବିଷ ,

ପ୍ରେମକୁ ଭାବିଲା ବୋଝ ବୋଲି ସିଏ

ନିଜ ହାତେ କଲା ଶେଷ ।

ବାହୁନି ବାହୁନି ବୁଲୁଛି ଦୁଃଖିନୀ

ନ୍ୟାୟ ଦବ ତାକୁ କିଏ

ଶରୀର ମିଶିଛି ମାଟିର ଦେହରେ

ଅଶରୀରୀ ପରା ସିଏ |