ଅଭିମାନୀ ବର୍ଷା

ଆଗୋ ଅଭିମାନୀ ସୁନ୍ଦରୀ ତରୁଣୀ

ମାନ ଭଙ୍ଗ କର ବାରେ,

କିଏ ଦେଲା କୁହ ଗଭୀର ଆଘାତ

ତୁମର ସେ ହୃଦୟରେ ।

କାହିଁକି ବସିଛ ପର୍ବତ ଉହାଡ଼େ

ମରୁତର ହାତ ଛାଡ଼ି,

ଧରଣୀ ଜଳୁଛି ଗଗନ କମ୍ପୁଛି

ଶୁଣି ଜଳଚର ରଡ଼ି ।

ଡହଡହ ତାତି ଜଳାଏ ଶରୀର

ବନ ପୁଣି ଉପବନ,

ଦେଖିଯାଅ ଥରେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଦେଇଥିବା

ଆଘାତର ସେଇ ଚିହ୍ନ ।

ତୁମେ ତ ଦରଦୀ ହୃଦୟ ଧାରିଣୀ

ସୁକୁମାରୀ ପ୍ରିୟତମା ,

ଦେଖି ଦେଲା ପରେ ଆତ୍ମୀୟମାନଙ୍କୁ

ସହି ପାରିବନି ଜମା ।

ଜାଣିଛି ତମ ସେ ସୁଢଳ ନୟନୁ

ଅଶ୍ରୁ ତ ପଡିବ ଝରି,

ତୁମ ସେ ଲୋତକ ମନ୍ଦାକିନୀ ପଡ଼ି

ଜୀବନ ଉଠିବ ପୁରି ।

ଶାନ୍ତ ବିବର୍ଣ୍ଣ ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ପିଣ୍ଡେ

ପ୍ରାଣ ଯେ ସଞ୍ଚରି ଜୀବ,

ଆଶା ହାରିଥିବା ତରୁଲତିକାଙ୍କୁ

ନୂଆ ଆଶା ମିଳିଯିବ ।

ଗଗନ ବକ୍ଷକୁ ଦିବା ନିଶି ଚାହିଁ

ନୟନ ଗଲାଣି ଥକି,

କେତେ ଅବା ଆଉ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଲେପିବ

ଅଳ୍ପ କିଛି ରଖବାକି ।

ଆସ ଆସ ମୋର ମନର ମାନସୀ

ଶ୍ୟାମଳୀ ସୁନ୍ଦରୀ ସଖୀ,

ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଁ ଅଳି କରେ ଆଜି

ସଭିଙ୍କ ଦୁଃଖକୁ ହେଜି ।