ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା

ଶ୍ଵେତା ବୋଲି ଥିଲା ଝିଅଟିଏ

ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼େ ସିଏ

ଚହଟ ଚିକ୍କଣ ଚେହେରାଟି ତାର

ବୁଦ୍ଧିରେ ଗୁଣରେ ସରି କିଏ |

ନବ ଅଙ୍କୁରିତ ଯଉବନ

ଛନଛନ ତାର ତନୁମନ

ଗଜା ଉରଜାର ସରୁକରଜାର

ରାଜହଂସୀ ଚାଲି ମୋହେ ମନ |

ଦିନେ ଟିଉସନ ଯାଇଥିଲା

ସଂଜରେ ଘରକୁ ଫେରୁଥିଲା

ଏତିକି ବେଳରେ କଳାନାଗଟିଏ

ପାଦକୁ ତାହାର ଦଂଶିଦେଲା |

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ବିଷ ଯାଏ ଚଢ଼ି

ଅଚେତ ହୋଇ ସେ ଗଲା ପଡ଼ି

ଅକାଳେ ଲିଭିଲା ଜୀବନ ପ୍ରଦୀପ

ମଶାଣିରେ ନେଇ ଦେଲେ ପୋଡ଼ି |

ଯେଉଁ ଗଛମୂଳେ ପଡିଥିଲା 

ସଞ୍ଜ ହେଲେ କେହି ଜଣେ ଭଲା

ନଗଲେ ନିକଟେ ଗଲେ ଅନ୍ୟ ବାଟେ

ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ତା ଘୂରୁଥିଲା |

ଲୋକମାନେ ହେଲେ କୁହାକୁହି 

ଶ୍ଵେତା ଶ୍ୱେତ ଲୁଗା ପିନ୍ଧିଛଇ

ରାତିସାରା ସିଏ ତୋଟାରେ ବୁଲୁଚି

କାନ୍ଦୁଅଛି ଖାଲି କଇଁ କଇଁ |

ନୂଆ ବୋହୁ ଜଣେ ସେହି ପଥେ 

ଯାଉ ଥିଲା ତାର ଭାଇସାଥେ

ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାଟି ତାହା ଦେହେ ଘୋଟି

ଉଭା ହେଲା ଘରେ ଉଗ୍ର ମତେ |

ବଡ଼ ଗୁଣିଆକୁ ଡକା ହେଲା

ଝୁଣାଧୁପ ନିଆଁ ଚେଙ୍କ ଦେଲା

କରୁ ବେତ୍ରାଘାତ କହେ ଯୋଡ଼ି ହାତ

ଶ୍ଵେତା ମୁଁ ଆସିଛି ଶୁଣ ଭଲା |

ଜିଇଁ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ଦେଲେ ପୋଡ଼ି

ଉଠିପଡ଼ୁ ବଳେ ଦେଲେ ମାଡ଼ି

କିଶୋର କୁ ମୁହିଁ ବାହା ହୋଇଥାନ୍ତି

ପଳାଇଛି ସିଏ ଗାଁ ଛାଡ଼ି |

କିସ ନେଇ ଏବେ ଯିବୁ ତୁହି

କହିଲା ମୋର କିଛି ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ

ସମାଧି ଗୋଟିଏ କରିବ ମୋ ପାଇଁ

ଦୀପଟିଏ ଜାଳି ଦେବ ତହିଁ |