વ્હાલ

વ્હાલ ને વ્હાલ, જુઓ કેવું વ્હાલ કરે છે,

જાણે ! વ્હાલને માલામાલ કરે છે !

રોજ એના નિ:સ્વાર્થ સ્નેહને બહાલ કરે છે,

અમથું અમથું ય જો ને, કેવું વહાલ કરે છે !

ઈશારા ને સમજીને પછી સાકાર કરે છે,

વગર માંગ્યે જુઓ કેટલું એ ન્યાલ કરે છે !

મૃગજળે દોડવા મનમાં એ ખ્યાલ ભરે છે,

ને લક્ષ્મણરેખા બતાવી મુજને સવાલ કરે છે !

ક્યારેક ક્યારેક તો જાણે એ ધમાલ કરે છે,

પાછું રચીને મેઘધનુષ જાણે કમાલ કરે છે !

ડૂબોવી ને તારવાનું તો રોજેરોજ કરે છે,

અજવાળી અવનીને પાછો અંધકાર ભરે છે !

આસ્થાના અરમાને એ ચમત્કાર કરે છે,

ને રોજ સવારે ઉઠાડી નવો સંચાર ભરે છે !

નિત નવા સ્વરૂપો સજાવી દરબાર ભરે છે,

જેવી જેની શ્રધ્ધા એવા એ અવતાર કરે છે !

વ્હાલ ને વ્હાલ, જુઓ કેવું વ્હાલ કરે છે,

જાણે ! વ્હાલને માલામાલ કરે છે !