Library
મૃગજળ
મૃગજળ
જો નડે છે અહીં તો એક માણસ નડે છે,
બીજાઓના માટે તે અવરોધ જ ઘડે છે.
આ પશુઓ ને પક્ષીને જુઓ તો જરા,
કદી એમને ક્યાં કોઈ જ અહમ નડે છે !
વહે છે અહીં તો દ્વેષ રાગ જ વહે છે,
તણખલાં ય જેટલું કોઈ ક્યાં સહે છે.
મસ્તીમાં વહેતાં આ ઝરણાઓ કેવાં,
જુઓ એમને ક્યાં કોઈ દ્વેષ જ રહે છે !
રડે છે મનુષ્ય આગમને આ જગતમાં,
જીવનની સફરમાં ય વળી મોતને રડે છે.
સાંપડ્યો આ જન્મ કાંઈક એવું પામે,
પણ, આવીને ક્યાં કોઈને જવું ય ગમે છે !
આ માળા મજાના ને મોટા ખજાના,
મેળવ્યા છે એ સઘળા જે ઘણાયે ગમે છે.
ના મેળવ્યું જે કાજ આવ્યા 'તા ધરાએ,
જાગી ને શું કરશો જ્યારે માથે મોત ભમે છે !
ઝંખનાઓ ઘણી યે અમસ્તી જ બળે છે,
થાય એક પૂરી, બીજી આવી મળે છે.
એષણા કેરાં ડગલે મૃગજળની હવેલી,
મળે ના મળે ત્યાં મોત આવી ને મળે છે !
એ વૈરાગ્ય પળ ના જે સ્મશાને મળે છે,
કદી ક્યાં એ પછી સંસારે જડે છે !
હશે, હવે કરવી શું કોઈ ચર્ચા અલખની,
આ દુનિયાને ક્યાં કોઈ સલાહો યે ગમે છે !
