બાળ મજૂર

શૈશવ છે સાબદું,

ઉંચકવાને બોજ.

પાળવા છે નીજનાને,

એ તેની અંતર ખોજ,

અકાળે ઠરેલ બની,

કરી લીધો નિર્ધાર.

સૂકવીને આંખોથી,

અશ્રુની ધાર.

એકલ પંડે ઝઝૂમે,

ભરી નિષ્ઠામાં મોજ.

ભાવિના ઘડવૈયા,

ને નિજનાના આધાર.

નાના'શા ખભાને,

ન લાગે એનો ભાર.

જરી ના ડગાવે,

એને આફતની ફોજ.

માભોમનું મસ્તક,

કરતાં એ ઉન્નત,

તેમના થકી તો,

આ અવની છે જન્નત.

નંદી એ મહેકતા,

બની અત્તરના હોજ.