ରାକ୍ଷୀ ପାଉଣା

ରାକ୍ଷୀ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଦିନ ଭଉଣୀର ରାଗ । ଭାଇ ଦିଜଣ ଭୟରେ ଭଉଣୀ ଆଗକୁ ବି ଯାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଭାଉଜ ଥକି ଗଲେଣି ଅଭିମାନୀକୁ ବୁଝେଇ ବୁଝେଇ । ଶୁଣିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହେଁ କୌଣସି କଥା । ଭାଇ ଦିଜଣ କିତା କିତା କରି ଭାଉଜକୁ ପେଲି ପଠାଉଛନ୍ତି ଭଉଣୀର ଅଭିମାନ ଦୂର କରିବାକୁ । ଜାଣିବା ପାଇଁ ଭଉଣୀର ରାଗର ପରିମାଣ । କେତେ ପରିମାଣରେ ଗେହ୍ଲେଇ ରାଗିଛି । 

ଆଜିଭଳି ଦିନରେ ଭଉଣୀ ଯଦି ଅଭିମାନ କରେ ଭାଇ ମାନଙ୍କ ଉପରେ , ତେବେ କେଉଁ ଭାଇଙ୍କର ଏମିତି ମାନସିକ ସ୍ଥିରତା ରହିବ ? ସେଥିପାଇଁ ଦୁଇଭାଇ ବିଚଳିତ ପୁରା । 

ଲାଚାର ଭାଉଜ ବି ଝିଙ୍ଗାସି କେତେ କଣ କହି ପକେଇଲେ । ସବୁ ଦୋଷ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ଦେଇଦେଲେ । ଏଥର ମୁଁ ଆଉ ପାରିବିନି । ତୁମେ ବୁଝ ତୁମ ଭଉଣୀ କଥା । ତୁମେ କାମ ବି ସେମିତି କରିଛ ତେଣୁ ତୁମ ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ମଝିରେ ମୋତେ ମଧ୍ୟସ୍ଥତା ପାଇଁ ଆଗକୁ ଠେଲି ଦିଅନି । 

ଭାଉଜ କାନ୍ଧରେ ଆଶ୍ରା ରଖି ବିପଦରୁ ଖସି ଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିବା ଭାଇମାନେ ଏବେ ହରଡ଼ଘଣାରେ ପଡ଼ିଗଲେ । ଭଉଣୀ ଅଭିମାନର ସାମ୍ନା କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । କେତେ ଗାଳି କେତେ ଫୋପଡ଼ା , କଚଡ଼ା ହବ ଏଇନେ । 

ସାନ ଭାଇ ବଡ଼ ଭାଇଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ କହୁଥିଲେ ତୁମେ ଯାଅ ନନା ବୁଝେଇବ ଅଭିମାନୀକୁ । ସାନର ମନୋଭାଵ ଜାଣିପାରି ବଡ଼ ଝଅଟ କରି କହିପକେଇଲେ ଥାଉ ଥାଉ ତୋ କାରସାଦି , ଦୋଷ ତୁ କରିଛୁ । ତେଣୁ ଆଗରେ ତୁ ରହିବୁ । ତାପରେ ଆଜି ମୋର ଜନ୍ମଦିନ ମୋତେ ତୁ ଆଗକୁ ନକରି ନିଜେ ଆଗେଇଯା ମୁଁ ଅଛି ତୋ ପଛରେ । 

କିଛି ଉପାୟ ନପାଇ ସାନଭାଇ ଆଗେଇଲେ ଅଭିମାନିନୀର ଅଭିମାନ ଝଡ଼କୁ ସାମ୍ନା କରିବାକୁ , ପଛେ ପଛେ ବଡ଼ ଭାଇ । ଦୁହେଁ ପହଞ୍ଚିଗଲେ ଅଭିମାନୀର କୋଠରୀ ବାହାରେ । ସାନ ଥଙ୍ଗମଙ୍ଗ ପ୍ରବେଶ କରିବାକୁ । ବଡ଼ଭାଇ ସାନକୁ ପେଲୁଛନ୍ତି ଭିତରକୁ । ଦିଜଣ ଯାକ ଛାନିଆଁ ଆସନ୍ନ ଘଟଣାବଳୀକୁ ନେଇ । ଏଭିତରେ ବଡ଼ ସାନକୁ ପେଲିଦେଲେ ଜାଣିଶୁଣି । ସାନ କୋଠରୀ ଭିତରେ । ପଛେପଛେ ବଡ଼ ଭାଇ ବି । 

ପଲଙ୍କ ଉପରେ ଶୋଇ ଭାଇ ମାନଙ୍କ ଆସିବାକୁ ଅପେକ୍ଷାରତ ଫୁଲେଇ ଭଉଣୀ ଭାଇ ମାନଙ୍କ ଆସିବା ଦେଖୁଦେଖୁ ମୁହଁ ବୁଲେଇ ଦେଲା । ଲୁଚେଇଦେଲା ମୁଁ ତକିଆରେ । 

ଦୁଇଭାଇ ଏପଟେ ଠେଲା ପେଲା , ତୁ ଆଗ ତମେ ଆଗ । ବାଧ୍ୟ ହେଇ ସାନ ଡାକିଲେ , ଶୁଭି । ମୁଣ୍ଡରେ ସ୍ନେହ ବୋଳା ହାତ ବୁଲେଇ ଆଣିଲେ । 

ଛିଞ୍ଚାଡ଼ି ଦେଲେ ହଳଦୀ ମୁହିଁ । 

ଜଗତ ଠାକୁର ଲାଚାର୍ । ଆରେ ହେ ହଳଦୀ ମୁହିଁ ଦେଖ ମୋର ଭୁଲ ହେଇଛି । ଭୁଲ ମାଗୁଛି ଦେଖ । ଉଠିଲୁ ଉଠିଲୁ ଅଭିମାନ ତେଜି ହାତରେ ଏ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିଦେ । 

ସୁଭଦ୍ରା ରାଣୀ ଏବେବି ତକିଆ ତଳେ ମୁହଁ ଲୁଚେଇ ନୀରବରେ ।

 ଦେଖ କାନ ଧରୁଛି । ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର ସାଥିରେ ହଲପାଣି କାନ ଧରି ଠିଆ ହେଇଛନ୍ତି ଭଉଣୀର ଅଭିମାନ ଭାଙ୍ଗିବା ପାଇଁ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସଆନ୍ତାଣୀ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁରଙ୍କର ଏ ଅପୂର୍ବ ମାନବୀୟ ଲୀଳା ଦେଖି ହସୁଛନ୍ତି ମନ୍ଦମନ୍ଦ । ଖୁସିଭିଜା ଆଖିରେ କୃତ୍ୟକୃତ୍ୟ ମଣୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ । ବଡ଼ ଭାଇବି ଭଉଣୀର ଏ ଅଭିମାନରେ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ହେଇଗଲେଣି । ଆରେ ଏ ପାଗଳୀ ଶୁଭି ଉଠୁରେ ମା । ବାନ୍ଧିଦେଲୁ ମା ମୋ ହାତରେ ରାକ୍ଷୀ ସେ ଜଗାକୁ ନବାନ୍ଧିଲୁ ନାହିଁ । 

ତଥାପି ଯୋଗମାୟା ଅଚଳ ଭାବେ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ଅଭିମାନରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ । ବଡ଼ ଠାକୁର ରଚିଲେ ନାଟକ । ସବୁ ଏଇ ଜଗା ଲାଗି ହେଉଛି । ସବୁ ଜାଣିଶୁଣି ବି ସେ ଆଜି ମୋ ସୁନାଭଉଣୀକୁ ରଗେଇଛି । ଆଜି ମୋ ଜନ୍ମଦିନ ନହେଲା ନାହିଁ ଏ ଜଗାକୁ ମନ୍ଦିରରୁ ବାହାର କରିଦେବି । 

ହଲପାଣିଙ୍କ କ୍ରୋଧିତ ପ୍ରଶ୍ୱାସରେ କୋଠରୀ ଭିତର କମ୍ପିଗଲା । ହଳଦୀ ମୁହିଁ ସୁଭଦ୍ରା ବଡ଼ଭାଇଙ୍କ କ୍ରୋଧ ବିଷୟରେ ଭଲଭାବେ ପରିଚିତ । ସାନଭାଇଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ଦଣ୍ଡିତ କରିବେ ମୁଁ ଜାଣିଛି । ହଁ ଖାଆନ୍ତୁ ମାଡ଼ ବଡ଼ଭାଇଙ୍କ ହାତରୁ । କାହିଁକି ଏମିତି ଭୁଲ କରିବେ ନା । ମୋ କଥା କଣ ଟିକେ ମନେ ପଡ଼ିଲାନି ତାଙ୍କର । 

ନନା ଥାଉ ଆଉ ମାରନି । ସକାଳୁ ଶୁଭି ଆମର ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିନି ବୋଲି କିଛି ଖାଇନି ଆଜି । ନନା ବାହା ସାହା କରେଇ ମାରୁଛ ମୋତେ ଜାଣିଛ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ କଥା ? ସବୁଦିନେ ଖୁଣ୍ଟା ଦେବେ ମୋତେ । ବଡ଼ ଠାକୁରେ ଅଟକି ବାର ନାଁ ନେଉନଥିଲେ । କୋଠରୀ ଏବେବି ଥରି ଉଠୁଛି ରୋହିଣୀ ନନ୍ଦନଙ୍କ କ୍ରୋଧିତ ପ୍ରଶ୍ୱାସରେ । 

ଆଉ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରିପାରିଲେନି ସୁଭଦ୍ରା ରାଣୀ । କେଉଁ ଭଉଣୀ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରିବ ଯେ ଭାଇକୁ କଷ୍ଟ ହେଲେ । ଉଠି ପଡ଼ିଲେ ତକିଆ ତଳୁ ସେ ସୁନାମୁହଁକୁ ବାହାର କରି । ଏ କଣ !!

 ଏସବୁ ତାହେଲେ ନାଟକ ଥିଲା ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କର । ଏ ମାଡ଼ ଶବ୍ଦ , ଏ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଉଚ୍ଚସ୍ୱର , ଏ ନିଶ୍ୱାସର ଗର୍ଜନ ସବୁ ତାହେଲେ ମିଛ ଥିଲା । ହେଲେ ଯାହା ଦେଖୁଛନ୍ତି ସେ ଆଖି ସଜଳ ହେଇଯାଉଛି ତାଙ୍କର । ଦୁଇଭାଇ ଆଣ୍ଠୁମାଡ଼ି କାନଧରି ବସିଛନ୍ତି ଆଜ୍ଞାକାରୀ ପିଲାଙ୍କ ପରି । ହଳପାଣି ହଳ ସେଇଠି ରଖିଦେଇଛନ୍ତି ତଳେ । 

ଭାବରେ ଗଦଗଦ ହେଇଗଲେ ସୁନାମୁହିଁ । ଝପଟି ଆସିଲେ । ଦୁଇଭାଇଙ୍କ ଆଗରେ ନିଜେ ଆଣ୍ଠୁମାଡ଼ି ବସି ପଡ଼ିଲେ । ତରବର ହେଇ ଦୁଇଭାଇଙ୍କ ହାତ ଅଲଗା କରିଦେଲେ ସେମାନେ ଧରିଥିବା ନିଜ ନିଜର କାନରୁ । ଭାବଜଳରେ ଭିଜୁଥାନ୍ତି ସୁଭଦ୍ରାରାଣୀ । ଆଖିଟେକି ଚାହିଁଲେ ତାଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ଜଗତ ଠାକୁରାଣୀ ସଜଳ ଆଖିରେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଆଉ ମୁହଁରେ ମିଠା ହସ ଖେଳେଇ ଅନୁରୋଧ କରୁଛନ୍ତି ଅଲିଅଳୀ ନଣନ୍ଦଙ୍କୁ ଅଭିମାନ ତେଜିବାକୁ । 

ବଡ଼ ଠାକୁରଙ୍କ ହାତ ଲମ୍ବି ଆସିଲା ସୁଭଦ୍ରା ରାଣୀଙ୍କ ଆଖିରୁ ବହୁଥିବା ପ୍ରେମ ଜଳ ପୋଛିବାକୁ । ଜଗନ୍ନାଥେ ଏବେବି ତଳମୁହାଁ ହେଇ ବସିଛନ୍ତି ଆଣ୍ଠୁମାଡ଼ି । ହାତରେ ଧରିଥିବା ଦୁଇଟି ରାକ୍ଷୀରୁ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଠାକୁରଙ୍କ ହାତରେ ବାନ୍ଧିଦେଲେ । ଜନ୍ମ ଦିନର ଶୁଭେଚ୍ଛା ବାର୍ତ୍ତା ଦେଇ ଲୋଟିଗଲେ ଅନନ୍ତଙ୍କ ପାଦରେ ମାନବୀୟ କର୍ମର ସାର୍ଥକତା ସଦୃଶ । ଭଉଣୀ ମୁଣ୍ଡରେ ଅଭୟ ହାତ ରଖିଦେଲେ ହଳପାଣି । ଈଶାରାରେ ସାନଭାଇ କଥା ମଧ୍ୟ ଜଣେଇଦେଲେ ଭଉଣୀକୁ । 

ଆଉ ଗୋଟିଏ ରାକ୍ଷୀ ଧରି ସୁଭଦ୍ରା ରାଣୀ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ହାତରେ । ହାତ ବଢ଼େଇଦେଲେ ଜଗତ ଠାକୁର । ହେଲେ ଅଭିମାନୀ ମନ ଏବେବି ଅଭିମାନରେ ଭରପୁର । ଜାଗାନାହିଁ ସେ ହାତରେ ରାକ୍ଷୀଟିଏ ବାନ୍ଧିବାକୁ । ଏଇଥିପାଇଁ ତ ସୁନାମୁହିଁଙ୍କର ଅଭିମାନ । 

ସକାଳୁ ବନ୍ଦାଣ କରି ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲେ ସାନଭାଇଙ୍କ ହାତରେ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଆଉ ଜାଗାନାହିଁ । ଆଗରୁ ସେ ହାତ ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ରାକ୍ଷୀରେ ଭରପୁର । ଫେରିଆସିଲେ ସେଇଠୁ ଭଉଣୀର ଫୁଲେଇ ଅଭିମାନ ନେଇ । ମୋ ଆଗରୁ ଆଉ କାହାକୁ କେମିତି ଲମ୍ବେଇ ଦେଲେ ହାତ !? 

ପୁତ୍ର , ସ୍ୱାମୀ ହରେଇଲା ପରେ ଭାଇଙ୍କ ସ୍ନେହରେ ବଞ୍ଚିଛି ଆଜି । ଭାଇମୋର କେବେ କୌଣସି କଥାରେ ଅବହେଳା କରିନାହାଁନ୍ତି । ମୋ ଲାଗି ଭାଉଜଙ୍କ ପାଖରୁ କେତେକଣ ଶୁଣନ୍ତି ହେଲେ ତାଙ୍କ ଭଉଣୀ ଉପରେ କୌଣସି ଆଞ୍ଚ ଆସିବାକୁ ଦିଅନ୍ତିନି । ମନଦୁଃଖ କରି ଲୁହ ଝରେଇବି ବୋଲି ଘୋଷଯାତ୍ରାରେ ବି ମୋତେ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇକି ଯାଆନ୍ତି । ଆଗ ପଛ ହେଇକି ଜଗି ଚାଲୁଥାନ୍ତି ମୋତେ । ଆଜି ମୋ ଆଗରୁ ସେ ହାତରେ ଏତେ ଗୁଡ଼ିଏ ରାକ୍ଷୀ !! ରାଗ କେମିତି ନହେବ ମୋର । 

ତଥାପି ଭାଇମାନଙ୍କ ଆତ୍ମସମର୍ପଣ ଦେଖି ହଳଦୀ ମୁହିଁଙ୍କ ରାଗ ଅଭିମାନ ସବୁ ତରଳି ବାରେ ଲାଗିଛି । ବାନ୍ଧିବାକୁ ରାକ୍ଷୀ ହାତରେ ଧରି ଭାଇ ହାତରେ ଖାଲି ଜାଗାଟିଏ ଖୋଜୁଥାନ୍ତି ହେଲେ ମିଳୁନି । 

ଜଗନ୍ନାଥେ ଜାଣି ପାରିଲେ ଭଉଣୀ ମନର ଦ୍ଵିଧା । ଅନ୍ୟ ହାତରେ ଟିକେ ଟାଣିଦେଲେ ରାକ୍ଷୀ ଗୁଡ଼ିକୁ ଉପରକୁ । ଟିକେ ଜାଗା ତିଆରିଲେ ଭଉଣୀଙ୍କ ହାତରୁ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିର ଡୋରି ବାନ୍ଧିବାକୁ । 

ବାନ୍ଧିଦେଲେ ସୁଭଦ୍ରାରାଣୀ ରାକ୍ଷୀ , ମଥାରେ ଟୀକା ଲଗେଇ ଦେଲେ । ପାଟିରେ ମିଠା ଖୁଆଇ ଦେଉଦେଉ କହିଲେ , ଜଗତରେ ଡେଙ୍ଗୁରା ବାଜୁଛି ମୋ ଭାଇ ମୋତେ କେତେ ଉଚ୍ଚାସନରେ ରଖିଛନ୍ତି । ସବୁବେଳେ ପାଖେପାଖେ , କିଏ କହିବ ଏ ଜଗତଜନଙ୍କୁ ଭଉଣୀ ହାତରୁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବା ଲାଗି ଦଣ୍ଡେ ଅପେକ୍ଷା କରିବା ବି ଠିକ ଭାବିଲେନି ଭାଇ ମୋର !? 

ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ଆଖି ଭରି ଆସିଲା ଅଭିମାନୀ ଭଉଣୀ କଥା ଶୁଣି । ସେପଟେ ବଡ଼ ଠାକୁର ବି ଭାବବିହ୍ଵଳ । ଦୁଇ ଭାଇ ଭଉଣୀର ଦୁଇହାତ ଧରି ବସେଇଦେଲେ ଚୌକି ଉପରେ । ଦୁଇପାଖରେ ଜଗା ବଳିଆ ଦୁହେଁ ମଝିରେ ଅଲିଅଳୀ ଭଉଣୀ ସୁଭଦ୍ରା ଠିକ ଯେମିତି ରତ୍ନ ସିଂହାସନ ବିଜେ । ଦୁଇଭାଇ ଗମ୍ଭୀର । ଜଗନ୍ନାଥ ସୁନା ଭଉଣୀଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ ତାଙ୍କ ଦିବ୍ୟ ନେତ୍ର ଖୋଲିବାକୁ । 

ଯୋଗମାୟା ବି ଉତ୍କଣ୍ଠାରେ ଭାଇ କଣ ଦେଖେଇବେ ଭାବିହେଲେ । ରାଗ ତ ଶାନ୍ତ ହେଇ ସାରିଥିଲା ଭାଇମାନଙ୍କ ଆଚରଣରେ । 

ଦେଖ ଶୁଭି ଏ ଝିଅଟିକୁ ଦେଖ ପ୍ରଥମେ ଏଇ ପିଲାଟି ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିଲା । କାଲି ରାତିରୁ ଶୋଇନି ସେ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବ ବୋଲି । ଜାଣିଛୁ ଇଣ୍ଟରଭ୍ୟୁ ଦେବାକୁ ଯାଇଥିଲା ଦିନେ , ଫେରୁ ଫେରୁ ବିଳମ୍ବ ହେଲା । ସହର ଉପକଣ୍ଠରେ ନିଶାସକ୍ତ ମାନଙ୍କର ଆଡ୍ଡା ସେ ଅଞ୍ଚଳ । ଅତି କରୁଣରେ ଡାକିଲା । 

ମୋର ଯଦି ଭାଇଟିଏ ଥାଆନ୍ତା ଆଜି କଣ ମୁଁ ଏମିତି ଆଶଙ୍କିତ ହୋଇଥାଆନ୍ତି ଏ ରାତ୍ରୀର ଆଗମନରେ !? ଜଗନ୍ନାଥେ ତୁମେ ପରା ସବୁବେଳେ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ପାଖରେ ରଖିଛ । ମୋତେ ଆଜି ଏ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷାକର । ହଳଦୀ ମୁହିଁ ବ୍ରହ୍ମା ରୂପୀ ସୁଭଦ୍ରାରାଣୀ ଆଜି ଯଦି ମୋର କିଛି ହୁଏ ତୁମେ କେମିତି ସହିବ ? ତୁମ ସମର୍ଥ ଭାଇଙ୍କୁ କହି ମୋତେ ଉଦ୍ଧାର କର । 

ଶୁଭି ସେଦିନ ମୋତେ ପେଲି ପଠେଇଥିଲୁ ତା ପାଖକୁ ତୋର ମନେ ଅଛି ନା ନାହିଁ ? ଆଜି ସକାଳୁ ନିଜେ ହାତରେ ସରପୁଳି ଭୋଗ ଲଗେଇ ରାକ୍ଷୀ ଟିଏ ସମର୍ପି ଦେଲା । ଯଦି ତା ହାତରୁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧି ନଥାନ୍ତି ମୋ ସୁନାନାକୀ ଭଉଣୀକୁ ନିନ୍ଦା ହେଇ ନଥାନ୍ତା କି !?

ତାପରେ ଦେଖ ଦେଖ ଏ ଝିଅଟିକୁ ପାଞ୍ଚ ପାଞ୍ଚଟି ଭାଇ ତାର । ହେଲେ ଜଣେ ଅନ୍ୟଜଣକୁ ଚାହିଁଛନ୍ତି ଭଉଣୀ ଖବର ବୁଝିବାକୁ । ସବୁ ବର୍ଷ ଏଇ ଗହ୍ମା ପର୍ବରେ ଲୁହ ଝରାଏ ବସି । ସ୍ୱାମୀ ତାର ସହିପାରେନି । ଦିନେ ବୁଝେଇଦେଲା , ତୁମେ ଏମିତି କାନ୍ଦୁଛ କାହିଁକି ? ଦେଖୁନ ରତ୍ନବେଦୀରେ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି କେମିତି ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ଜଗତ ଠାକୁର । ତାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଏ ଭଉଣୀର ମନକୁ ବେଶି ବୁଝିପାରିବ !? ସେଇ ଲୀଳାମୟଙ୍କୁ ଭାଇ କରିଦିଅ ଆଜି ଠାରୁ । ସେ ଝିଅଟି କଣ କଲା ସେଦିନ ମନେ ରଖିଛୁ କି ନାହିଁ ସୁନାମୁହିଁ !? 

ଆଗ ତୋତେ ଜଣେଇଲା ସୁଭଦ୍ରା ରାଣୀ ମୋ ମାଗୁଣି ରଖ ତୁମ ବଳିଆର ଭୁଜ ଭାଇଙ୍କ ହାତରେ ମୋର ଏ ପାଞ୍ଚଟି ରାକ୍ଷୀ ବି ବାନ୍ଧିଦେଵ । ସେ ରାକ୍ଷୀ ତତେ ସମର୍ପି ଦେଇଥିଲା , ସେଦିନ ନିଜେ ଜୋରକରି ବାନ୍ଧିଦେଇଥିଲୁ ମୋ ହାତରେ । 

ସେଇ ଝିଅଟି ଆଜି ବଡ଼ି ଭୋରରୁ ଉଠି , ନିତ୍ୟ କର୍ମସାରି , ଲାଗିଯାଇଥିଲା ରାକ୍ଷୀ ବନ୍ଧନ ପର୍ବରେ । ଖିରି , ପୁରୀ ଏମିତି ନାନା ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସଜେଇ ରଖିଥିଲା ପୂଜା ଥାଳିରେ । ରାକ୍ଷୀକୁ ହାତରେ ଧରି ନିଜର ଭାଇମାନଙ୍କ ଅଣଦେଖା ପଣକୁ ମନେ ପକାଇ ଆଖି ଲୁହରେ ଭିଜି ଯେତେବେଳେ ମୋ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ରାକ୍ଷୀ ସମର୍ପି ଦେଲା ଆଉ ରହିପାରିଲିନି । 

ମନେ ପଡ଼ିଗଲା ତୋ କଥା । ତୁ ରାଗିବୁ ଭାବି ଲମ୍ବଇଦେଲି ହାତ ମୋର ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ । ସେଇ ପାଞ୍ଚଟି ବାନ୍ଧିଦେଲା ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ । ହେଲେ ଇଚ୍ଛା ଥାଇବି ନଖାଇ ଫେରିଆସିଲି ତୋ ହାତରୁ ମିଠା ଖାଇବାକୁ । 

ଆଉ ଏ ଯେଉଁ ବଡ଼ ରାକ୍ଷୀ ଟି ଦେଖୁଛୁ , ସେଇ କୁନି ପିଲାଟି ବାନ୍ଧିଛି ଯାହା ହାତରୁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବାକୁ ମୋ ସହିତ ଝଗଡ଼ା କରିଦେଇଥିଲୁ । ମନେ ପଡ଼ୁଛି ନା ନାହିଁ !? ଦେଖ ଦେଖ । 

ଯେତେବେଳେ କୁନିଝିଅ ତା ମା ନିକଟରେ ଜିଦି କରିଥିଲା ଭାଇଟିଏ ପାଇଁ ତା ହାତରେ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବାକୁ । ମା ଯେତେ ବୁଝେଇଲେବି ଝିଅଟି ବୁଝୁନଥିଲା ସେଦିନ । ରାହା ଛାଡ଼ି କାନ୍ଦୁଥାଏ । 

ଶୁଭିରେ ତୋ ହୃଦୟ ବିଗଳିତ ହେଇଗଲା ସେଦିନ । ନିଜେ ମାୟା ରଚି ତା ମା ଦ୍ୱାରା କୁହାଇଥିଲୁ ମୁଁ ତାର ଭାଇବୋଲି । ମା ତାର ଆମ ମୂର୍ତ୍ତି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କହିଥିଲେ ଦେଖ ଝିଅ , ଏଇ ହେଉଛନ୍ତି ତୋ ଭାଇ । ସର୍ବମଙ୍ଗଳ ମୟ ମୋର ବଡ଼ ପୁଅ ଆଉ ତୋର ଭାଇ । ଦେଖୁନୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି କେମିତି ଭାଇଭଉଣୀଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଲୀଳା କରୁଛନ୍ତି କ୍ଷେତ୍ରରେ । ତୁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିଦେ , ସେ ହିଁ ତୋର ରକ୍ଷା କରିବେ । 

ଆଜି ସକାଳୁ ସକାଳୁ ନିଜେ ଉଠି ତା ମା ଙ୍କୁ ଉଠେଇ ମାଙ୍କର ସବୁ କାମ ପଛକରି ନିଜେ ଗାଧୋଇ ପାଧୋଇ ଆଣିଥିବା ବଡ଼ ରାକ୍ଷୀଟିକୁ ଟେକିଦେଲା ମୋ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ । ରହିପାରିଲିନି ରେ ଯେତେବେଳେ କଅଁଳ ପିଲାଟି ଭାଇ ବୋଲି ଡାକିଲା । ତାକୁ ବି ହାତ ଳମ୍ବେଇ ଦେଲି । 

ଯଦି ତା ହାତରୁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧି ନଥାନ୍ତି ତୋ ବଡ଼ିମାରେ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ସୃଷ୍ଟି ହେଇଥାନ୍ତା । ଭାଇ ହିସାବରେ ମୁଁ ତୋ ଆଡ଼କୁ ଆସୁଥିବା ପ୍ରଶ୍ନକୁ କେମିତି ବରଦାସ୍ତ କରିଥାନ୍ତି ? ଆଉ ଜାଣିଛୁ !! ଝିଅଟିକୁ କେହି ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା ଦେଇଥିଲେ , ସେ ଲୁଚେଇ ରଖିଥିଲା ତାକୁ । ମୋତେ ରାକ୍ଷୀ ବାବଦ ମିଠା ଖାଇବାକୁ ସେତକ ଦେଇଦେଲା । ସେଇ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା ରଖିଛି ତୋତେ ତୋର ରାକ୍ଷୀ ପାଉଣା ଦେବାକୁ । 

ସୁନାମୁହିଁଙ୍କ ଆଖିରେ ମୁକ୍ତାର ଧାର । 

ଆଉ ଏ ରାକ୍ଷୀ କଥା କହୁଛି ଶୁଣୁ । 

ଭାବବିନୋଦିଆଙ୍କ କଥା କାଟି ଅଲିଅଳୀ ସୁଭଦ୍ରା ଭଉଣୀ ଭିଜା ଆଖିରେ କହିଲେ । ମୁଁ ଜାଣିଛି ମୋ ଭାବ ରଙ୍କୁଣା ଭାଇକୁ । ଟିକେ ବି ଦୋଷ ନାହିଁ ତାଙ୍କର । ହଁ ନନା ସବୁ ମୁଁ କହିଥିଲି । ମୋର ଗୋଟିଗୋଟି ସବୁ ମନେ ଅଛି । ହେଲେ ମୋର କଣ ଅଭିମାନ କରିବାର ଅଧିକାର ନାହିଁ ? 

ଏତିକି କହି ହଳଦୀ ମୁହିଁ ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କ ପାଦରଜ ଆଣି ମସ୍ତକରେ ମାରିଲେ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସାନ୍ତାଣୀଙ୍କୁ ଚାହିଁ କହିଲେ ,

ଭାଉଜ, ଭାଇମୋର କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା ରାକ୍ଷୀ ପାଉଣା ଆଣିଦେଇଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ଭଉଣୀ ଲାଗି ସେ ନିଷ୍ପାପ କୁନିଝିଅ ପାଖରୁ । ତା ଉପରେ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି ଟିକେ ରଖିଥିବ । 

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ ହସିଦେଲେ ସ୍ମିତ ହସଟିଏ । ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଲେ ଅଲିଅଳୀ ନଣନ୍ଦଙ୍କୁ । 

ସେପଟେ ପଣ୍ଡା ପଢ଼ିଆରୀ ମାନେ ବେଦଧ୍ଵନି ଦେଲେଣି । ନୀତି ଆରମ୍ଭର ବେଳ ହେଇଗଲାଣି । ପହଡ଼ ଭାଙ୍ଗିବାର ଡାକରା ବାଜିଲାଣି । କବାଟ ଖୋଲି ପଣ୍ଡା ଜଗତ ଠାକୁରଙ୍କ ହାତରେ ମାଳମାଳ ରାକ୍ଷୀ ଦେଖି ମୁରୁକି ହସା ଦେଇ କହି ପକେଇଲେ କଣ ଗୋସେଇଁ ବୁଲି ଆସିଲଣି ଯାଇ । କିଏ ଏମିତି ଡାକିଲା ବା ।