ତୁଠ ପଥର

ତୁଠ ପଥର ଯେ ଥାଏ ତୁଠେ ପଡ଼ି ରହି

ନଈ, ନାଳ, କୂପ, ପୋଖରୀ ରେ ରହି ଥାଇ ।

ଲୁଗା କଚା, ପାଦ ଘୋଷା କାର୍ଯ୍ୟ ରେ ଲାଗଇ

ସଭିଙ୍କ ର ପାଦ ଘୋଷା ହେଉ ଥାଏ ତହିଁ ।

ଶିଉଳି ଗହଳ ଆସ୍ତରଣ ଥାଏ ତଳେ

ସମସ୍ତ ଙ୍କ ଲୁଗା କାଚି ସେ ହିଁ ସଫା କରେ ।

ଯେତେ ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହ୍ୟ କରି ପାରେ

ଆହା କି କୋମଳ ଦିଶେ ପଡି ସେ ଘାଟ ରେ ।

ସହନ ଶକତି ସେହି ଶିଖା ଏ ସଭିଙ୍କୁ

ଅଦ୍ଭୁତ ଅପୂର୍ବ ଭାବ ଧାରା ସମ୍ଭାର କୁ ।

ଅନୁଧ୍ୟାନ କରି ବାକୁ ଚାହିଁଲେ ତାହା କୁ

ଦେଖି ଦେଖି ଜନେ ଶିଖି ଥାନ୍ତି ଯେ ତୁଠ କୁ ।

ଯାଏ ଯିଏ ଦେଖେ ତାହା ରହି ଥାଏ ପଡ଼ି 

ମଳି ଓ କଳଙ୍କ ଯେତେ ଦିଏ ସଫା କରି ।

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଚକିତ ହୋଇ ଉଠେ ମନ ପ୍ରାଣ

ମଳି ଓ ଶିଉଳି ର ସେ ଗାଢ଼ ଆସ୍ତରଣ ।

ଜମି ରହି ଥିବା ସତ୍ତ୍ବେ ଚତଃପାଶ୍ୱ ତାର

କେବଳ ଉପରି ଭାଗ ଥାଏ ପରିଷ୍କାର ।

ପରିଚ୍ଛନ୍ନତା ର ସେ ହିଁ ସମାଜ ରେ ଚିର

ପ୍ରବାହିତ କରାଏ ଯେ ଭାବ ବହୁତର ।