ନଈ

ଏହା କି ସୁନ୍ଦର ଅଟେ ସତେ ଦେଶ ଆମର,

ସଜିଛି କେତେ ସୁନ୍ଦର, ଆମେ ସବୁ ଏଇ ମାଟିର |

ବନ ଲତା ପରବତରେ ଭରା ପୁଣି ଗିରି କନ୍ଦର,

ବହିଯାଏ ଝରଣାରୁ କେତେ କେତେ ଦେଖ ନଈର ଧାର |

କଳ କଳ ନାଦେ ଶୁଣାଏ ସୁନ୍ଦର ମୃଦୁ ମୂର୍ଚ୍ଛନା,

ନଈ ଧାର ବହି ଚାଲେ, କିଛି କେବେ ମାନେନା |

ନଈ ସିଏ ବହି ଚାଲେ ବଣ ପରବତ ଦେଇ ,

ମନ ତାର ଚାହେଁ ବେଗେ ସାଗରରେ ମିଶିବା ପାଇଁ |

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପଥରେ କେବେ ହୁଏ ବଡ଼ ହୀନିମାନ,

ତା ବକ୍ଷରେ ଅବୁଝା ମଣିଷ କରେ ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ବିସର୍ଜନ |

ତଥାପି ସିଏ ଧର୍ଯ୍ୟ ଧରେ ସହି ସବୁ ଅପମାନ,

ନିଜ ଜଳ ଦେଇ ରଖେ ସିଏ ସଭିଙ୍କ ଜୀବନ |

ସେତିକିରେ ସରେ ନାହିଁ ଦେଖେ ତାକୁ ଡାକୁଛି କେହି,

ନୌକାରେ ବସି ତାର ବକ୍ଷେ ଡାକୁଛି ନାଉରିଆ ଭାଇ |

କହୁଛି ବଡ କାକୁତି ବିନତି କରି ହାତ ଯୋଡି,

ସାହା ହେବ ପାଇଁ ପାଉନି ତାର କାତ ବାଡ଼ି |

ନାଉରିଆ ଡାକ ଶୁଣି କରୁଣା କରେ ସେଇ ନଈ,

ବାଟ କଢାଏ ତାକୁ ନୌକାକୁ ଧରି ସହର ଦେଇ |

ଆଉ କିଛି ଦୂର ପରେ ଦେଖେ କେଉଟ ଜାଲ,

ତା ବକ୍ଷକୁ ଭେଦି କରେ ବଡ ସିଏ କଲବଲ |

ନଈର ସାହାରା ପାଇ ଜୀବମାନେ ସବୁ ଥିଲେ ରହି,

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଛାଣି ନେଉଛି ବୋହି |

ସେତିକିରେ ସରେ ନାହିଁ ମଣିଷର ନିର୍ମମ କଠୋର ନିର୍ଯ୍ୟାତନା,

ନିଜର ପ୍ରଗତି ଲାଗି ଗାଧାନ୍ତି କେତେ କଳ କାରଖାନା |

ନିଅନ୍ତି ନଈରୁ ସବୁ ଶୁଦ୍ଧ ଶୀତଳ ନିର୍ମଳ ପାଣି,

ଛାଡ଼ନ୍ତି ଆବର୍ଜିତ, ଦୂଷିତ, ଦୁର୍ଗନ୍ଧ କରି ତାକୁ ପୁଣି |

ଦୁଃଖ କରେ, ସହିଯାଏ ସବୁ କଷ୍ଟ ପୁଣି ବେଦନା,

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପ୍ରକୋପରୁ ରକ୍ଷା କରେ ତାଙ୍କୁ, ମେଣ୍ଟାଈ ତୃଷ୍ଣା |

ନଈର ଦୁଃଖ ଯାତନା ଦେଖି ବିଧାତା କରଇ ବିଚାର ,

ବର୍ଷା ଜଳେ ଭରେ ତାକୁ, ନଈବଢି ଆଣିଦିଏ ଉତ୍ତର |

ତଥାପି ଚେତନା ଜାଗ୍ରତ ହୁଏନା ଏହି ମଣିଷ ଜାତିର,

ଅମଣିଷ ପରି କାର୍ଯ୍ୟ କରେ ସିଏ ହୋଇ ସ୍ୱାର୍ଥପର |

ଭୁଲିଯାଏ, ଏହି ନଈ ଏକ ଅଂଶ ଆମ ଦେଶର ,

ସିଏ ସ୍ରଷ୍ଟାର ସୃଷ୍ଟି ,ଏକ ଅଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦର ପ୍ରକୃତିର |

ନଈ, ସିଏ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବ, ବହିବ ପ୍ରାନ୍ତର ପ୍ରାନ୍ତର ,

ମଣିଷ ସିଏ ଚାଲିଯିବ, ନୁହଁଇ କେବେ ସିଏ ଅମର |

ଏବେବି ସମୟ ଅଛି, ନଈର ସୁନ୍ଦରତା ରକ୍ଷା କର,

ସ୍ୱାର୍ଥତ୍ୟାଗୀ, ତାକୁ ବିଶୋଧିତ କରି ନିର୍ମଳ କର |

ନଈ ଅଟେ ଆମର, ପକ୍ଷ ନୁହେଁ ସିଏ ପକ୍ଷପାତର,

ସବୁ ବୁଝି ଏବେ ଆମ ଚିନ୍ତନକୁ ଶୁଦ୍ଧ କର |