ବୈଶାଖରେ ରଖ

କୌଶଲ୍ୟା ନନ୍ଦନ ହେ ଦୁଃଖ ନାଶନ

ଚରଣେ ଶରଣ ଦିଅ

ଏଇ ଦୁଇ ଆଖି ତୁମ ପଥ ଦେଖି

ଭରିଲାଣି କେତେ ଲୁହ ।

ସେ ଲୋତକେ ଭାସି ପାଇଛି ହେ ଶଶି

ତୁମରି ମୁଖ ମଣ୍ଡଳେ

ପ୍ରକାଶିତ ଯେଉଁ ଜ୍ୟୋତିର ଝଲକ

ଖେଳୁଛି ମୋହରି ଡୋଳେ ।

ଲଭିଲି ଆନନ୍ଦ ହେ ପରମାନନ୍ଦ

ନାମ ଧରି ସୀତାକାନ୍ତ

ସକଳ ଯାତନା ଅପସରି ଯାଏ

ସଙ୍ଗେ ନେଇ ଯେତେ କ୍ଲାନ୍ତ ।

ହେ ପ୍ରଜାବତ୍ସଳ ନୟନ ଆକୁଳ

କୃପା ମୁଣି ଦିଅ ଝାଡି

କରୋଣା ସବାରି ବ୍ୟାଧି ଶୋକ ଧରି

ନେବାକୁ ବସିଛି ଅଡ଼ି ।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପ୍ରଭୁ ଚାହିଁ ରହି ଥିବୁ

ତୁମରି କରୁଣା ବାରି

ମାନବ ରୂପରେ ଶ୍ରୀରାମ ନାମରେ

କରୁ ଥିବ ଆମ୍ଭେ ପାରି ।

ମାନବ ଜୀବନ ହେଉ ମୋର ଧନ୍ୟ

ପର ଉପକାରୀ ହୋଇ 

ଏହି ସଦ୍ ବୁଦ୍ଧି ରହି ଥାଉ ହୃଦେ

ହେ ମୋର ଜଗତ ସାଇଁ ।

ତୁମେ ତ ଜାଣିଛ ମୋ ଅନ୍ତର କଥା

ନାହିଁ ମୋ ମନରେ ଖୋଭ

ଯାହା ମୋର ପାଇଁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ନାହିଁ

କାହିଁକି କରିବି ଲୋଭ ।

ଜନ୍ମରୁ ଦେଖିଛି   ଛଳ ପ୍ରତାରଣା

ତୁମେ ଏକା ପ୍ରଭୁ ସତ୍ୟ

ଦୁଖେ ସୁଖେ ମୋର ସାହା ହେଉ ଥିବ

ନରଖି ନିଜକୁ ଗୁପ୍ତ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଉତ୍ତାପ ବଢାଏ ସନ୍ତାପ

ଢାଙ୍କି ଦିଅ ବାହୁ ଛାୟା

ଜୀବନର ଯେତେ ଦୁଃଖ ଲିଭି ଯାଉ

ଢାଳି ତୁମ କୃପା ଦୟା ।