ତୁଚ୍ଛା ମାଗି କଳିଖିଆ

ମୁଁ କାଇଁ ହେବି ସରଗର ଜହ୍ନ

ଗଡ଼ିଆର ନୀଳ କଇଁ,

ବାପା ମାଆଙ୍କର ଅଲିଅଳି ଝିଅ

ରାଜକୁମାରୀ ମୁଁ ନାଇଁ ।

ଭଣ୍ଡୁଅଛ ମୋତେ କାହିଁ;

ମିଛୁଆ, ଏକଥା ସଭିଙ୍କ ଆଗରେ

କହିଦେବି ଏବେ ଯାଇ ।

ଜେଜୀମାଆ ଡାକେ ବଲୁରି ବୋଲିକି

ଜେଜେବାପା ବାଇଆଣି,

ବୋଉ ଡାକୁଥାଏ ରୂପାଲି ବୋଲି ଯେ

ବାପାଙ୍କ କଣ୍ଢେଇରାଣୀ ।

ଭାଇ କହେ-ଭାଲୁକୁଣୀ;

ସାଙ୍ଗମାନେ ମୋତେ ଚିଡାନ୍ତି ମାଙ୍କେଡ଼ି

ଏତିକି ଅଛି ମୁଁ ଜାଣି ।

ଜହ୍ନଟା ଦେଖୁନା ଆକାଶରେ ଅଛି

ଜୋଛନା ଦେଉଛି ଢାଳି,

ତାକୁ ଦେଖି ମୁହିଁ ଖୁସିରେ ଏଇଠି

ନାଚୁଥିଲି ମାରି ତାଳି ।

ଆସିଲ ଇଗଲ ଭଳି;

ଯାଉନା ଦେଖିବ, ପୋଖରୀ ଭିତରେ

କଇଁ ନାଚୁଥିବେ ଢଳି ।

ରାଇଜ ନାହିଁ କି ରାଜା ନାହାଁନ୍ତି ହେ

ଏ କଥା ମୁଁ ଜାଣିଅଛି,

ବୋଉ କରିଥିଲା କାନ୍ଧିଆ ଆଚାର

ଲୁଚାଇକି ଆଣିଅଛି ।

ଖାଇବ କି ତୁମେ କିଛି;

ଏଣ୍ଡୁଅ ପରିକା ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରନା

ଯାଅ ଏଠୁ କାମ ଅଛି ।

ଭଣ୍ଡିଲେ ଏମିତି ଭଳି ଯିବିନି ମୁଁ

ତୁମେ ଗୋଟେ ବାହାପିଆ,

ଆଗରୁ ରୀତାକୁ ଶିଖାକୁ କହିଛ

ତୁଚ୍ଛା ମାଗି କଳିଖିଆ ।

ଆଉ କିଆଁ ହେଲ ଠିଆ;

ନିଜକୁ ଭାବୁଛ ରାଜାପୁଅ ଯଦି

ରାଇଜ ପାଳିବ ଯାଆ ।