ତୁମକୁ ପଚାରି ଥିଲି

ଜ୍ୟୋତ୍ସା ଭରା ଏକ ନିରୋଳା ନିଶିରେ

ତୁମ ସହ ରାଜ ଦାଣ୍ଡେ,

ରଥରେ ଆରୁଢ଼ା ଅନୂଢ଼ା ଯୁବତୀ

ମଗ୍ନ ଥିଲା ଦିବ୍ୟାନନ୍ଦେ ।

ପଥର ଉଭୟ ପାର୍ଶ୍ଵର ଶୋଭାକୁ

ହସ୍ତରେ ଇଶାରା ଦେଇ,

ନୟନ ପୂରାଇ ଦେଖାଇ ଚଳିଲ

ଆଗକୁ ବଇଁଶୀ ବାଇ ।

ଶିରରେ ମୟୂର ପୁଚ୍ଛ ଥିଲା ରହି

ସୁନୀଳ ବରନ ଦେହ,

ଅତି ସରାଗରେ କଥା ହେଉଥିଲ

ସେଇ ଚାରୁଶୀଳା ସହ ।

ମାର୍ଗର ଉଭୟ ପାର୍ଶ୍ଵର ଭବନ

ରହି ଯାଉଥିଲା ପଛେ,

ବାମ ପାଖ ଏକ ପ୍ରାସାଦ ଅଗଣା

ପରେ ଅଟକିଲ ରଥେ ।

ଅଚାନକ ରଙ୍ଗ ମୁଠେ ବିଞ୍ଚି ଦେଇ

କହିଲ ଜାଣିଲ ଏବେ,

ତୁମେ ମୋର କିଏ ପ୍ରଶ୍ନ ପୁଚ୍ଛିଥିଲ

ଆସୁଛି ତ ଖୋଜ ଯେବେ ।

ବୁଝିବା ଆଗରୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଲ 

ଚମକି ଚାହିଁଲା ସିଏ,

ଭାବିଲା ଏ ବଡ଼ ଗହନ କଥା ଯେ

ତତ୍ତ୍ଵ ବୁଝେଇବ କିଏ !

ମନେ ପଡ଼ିଗଲା ଶୋଇବା ବେଳକୁ

ତୁମକୁ ପଚାରି ଥିଲି,

ମୁଁ ସିନା ତୁମକୁ ପ୍ରିୟତମ ଭାବେ

ତୁମର ମୁଁ କିଏ ବୋଲି !

ମୋତେ ତୁମେ କେଉଁ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ

କରିଛ କହିବ ପ୍ରଭୋ,

ମନ ପ୍ରାଣ ମୋର ଅରପି ଦେଇଛି

ତୁମକୁ ଭାବିକି ସବୁ ।

ସପନରେ ତା'ର ଉତ୍ତର ରଖିଲ

ପ୍ରାଞ୍ଜଳ ଭାବେ ହେ ନାଥ,

ଆଉ କେହି ନୁହଁ ତୁମ ସହ ମୁହିଁ

ରଥେ ଥିଲି ଉପସ୍ଥିତ ।

ମୋ ଅଙ୍ଗରେ ତୁମେ ଅବିର ବୋଳିକି

ସୂଚିତ କରିଲ କୃଷ୍ଣ,

ମୁଁ ତୁମର ଏକ ଅଂଶ ଅଟେ ଆଉ

ତୁମେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ ।

 

ରୋମାଞ୍ଚ ଜାଗଇ ତନୁ ମନେ ସେଇ

ଅପାସୋରା ସ୍ମୃତି ସ୍ମରି,

ଏଥରକ ସତ ଦରଶନ ଦିଅ

ବାହୁ ଦ୍ୱୟେ ନେବି ଧରି ।