ଅଙ୍ଗରେ ବିରହ ପୀଡ଼ା

ବାନ୍ଧିରଖ ତୁମ ବାହୁ ଡୋରେ ମୋତେ

ଏମିତି ଅନନ୍ତକାଳ,

ଆନଚିନ୍ତା ଛାଡ଼ି ତୁମ ସାନିଧ୍ୟରେ

କଟିଯାଉ ମୋର ବେଳ ।

ଅହର୍ନିଶ କେତେ ଝୁରି ହେଉଥାଏ

ତୁମକୁ ମୁଁ ଏକାନ୍ତରେ,

ଚାହିଁ ବି ପାଶକୁ ଆସିପାରେ ନାହିଁ

ଲୋକ ଅପବାଦ ଡରେ ।

ପ୍ରତି ଶ୍ଵାସରେ ମୋ ଥାଏ ତୁମ ନାମ

ଅଙ୍ଗରେ ବିରହ ପୀଡ଼ା,

ତେଣୁକରି ଅନ୍ୟ ସାହାରା ନେଇ ମୁଁ

ବହୁକଷ୍ଟେ ହୁଏ ଛିଡ଼ା ।

କେତେ ଗାଳି-ମନ୍ଦ ସହେ ସେଥିଲାଗି

ତହିଁକି ନ ଥାଏ ଦକା,

ଆଉ କେ ତୁମକୁ ଲମ୍ପଟ କହିଲେ

ମନେ ପଶିଯାଏ ଶଙ୍କା ।

ଖୋଜୁଥାଏ ମୁହିଁ ସୁଯୋଗ ଟିକିଏ

ଭୋକ ଶୋଷ ସବୁ ଭୁଲି,

ବଂଶୀ ସ୍ଵନ ଶୁଣି ବାହାନା କରିକି

ଆସିଅଛି ଏବେ ଚାଲି ।

କେଶ ବସନ ମୋ ଅସମ୍ଭାଳ ସବୁ

ନିଃଶ୍ବାସ ଛୁଟୁଛି ଖର,

ବାହୁ ଯୁଗଳରେ ବାନ୍ଧିରଖି କୃଷ୍ଣ

ଏ ପ୍ରାଣକୁ ଶାନ୍ତ କର ।