କାହିଁକି ହେଉଛ ବଣା

ହାଡ଼ ଓ ରକତ

ମାଉଁସର ଏହି

     ଚ଼ମଡା଼ ଛାଉଣି ତଳେ,

ଅବଶେଷ ଯାର

ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ

     ମରଣ ଯାହାକୁ ଜାଳେ ।

ପବନ ଯାହାର

ପ୍ରାଣ-ସ୍ପନ୍ଦନ

     ଏଇ ଅଛି ଏଇ ନାହିଁ,

କାହିଁକି ମଣିଷ

ଗର୍ବେ ମାତିଛି

     ଏତେ ଅସହାୟ ଥାଇ।

ମଣିଷ ହୋଇକି

ମଣିଷ ପାଇଁକି

     ଦରଦ କାହିଁକି ଊଣା,

ଜୀବନ-ରହସ୍ୟ

ଜାଣିଶୁଣି ସବୁ

    କାହିଁକି ହେଉଛି ବଣା

କେଉଁ ପ୍ରାପ୍ତିର ମୋହ,

ଜାଗିଛିରେ ତୋର

ହୃଦୟ ତଳରେ

    ମନଖୋଲି ଥରେ କହ।

କେତେ ପୁଣ୍ୟରେ

ମଣିଷ-ଜୀବନ

    ଲଭିଅଛ ଧରାପରେ,

ମଣିଷ ରୁ ପୁଣି

ଅତି ମାନସକୁ

     ଉଠିବ କର୍ମବଳେ।

ସେଇକର୍ମ କର

ସ୍ତରପରେ ସ୍ତର

     ଉଠିବ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ଭାଗେ,

ଆର୍ଯ୍ୟଭୂମି ଏ

ହାତ ଯୋଡ଼ି ଆଜି

    ଏତକ ତୁମକୁ ମାଗେ

ଶୁଣହେ ଶ୍ରେଷ୍ଠଜୀବ,

କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର

ଅଟେ ଏ ଜୀବନ

    ମୋକ୍ଷର କଥା ଭାବ।