ତାଡକା ଅସୁରୀ ବଧ

( ରାଗ ‐ କର୍ଣ୍ଣଡା )

ଶୁଣ ହେ ସୁଜନେ ରସ ମନ ଲୋଭା

ଶ୍ରୀରାମ ଚରିତ ଆଖ୍ଯାନ

ରାମାୟଣ ଗୀତେ ଦିଅ ହେ ମନ ॥

ଦୂର ହେବ ପାପ ଖଣ୍ଡିବ ସଂତାପ 

ତାଡକା ଅସୁରୀ ବଧ ହେ ସୁଜନ ॥

ଦିବ୍ଯ ରସେ ଭରା ଏହାର ପଦ

ପଠନ ରେ ଦୂର ଦୁଃଖ ଆପଦ ॥

ବିଶ୍ବାମିତ୍ର ଋଷି ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ 

ଅଯୋଧ୍ଯା ରାଜା ଙ୍କ ଠାରୁ ହେ ସୁଜନେ ॥୧॥

ମାଗି ଘେନି ଗଲେ ଯାଗ ରକ୍ଷା ଲାଗି

ଚଳିଲେ ସେ ଘୋର କାନନେ

ଦେଖିଲେ କାନ୍ତାରେ ବିଟପି ମାନେ ॥

ଗହଳ କାନନେ ସୁ ‐ଶ୍ଯାମଳ ବର୍ଣ୍ଣେ

ବହୁ ତୂଣ ତରୁ ଲତା ହେ ସୁଜନେ ॥

ପୁଚ୍ଛିଲେ ମୁନିଙ୍କି ଭୋ ଗୁରୁ ଦେବ

ଏ ବନ ଚରିତ କିଛି କହିବ ॥

ସୁମଧୁରେ ହସି ବିଶ୍ବାମିତ୍ର ଭାଷି

ଆହେ ! କୁମରେ ଶୁଣିବ ହେ ସୁଜନେ ॥ ୨ ॥

ଦେଖ କମନୀୟ ଆହାକି ! ସୁ ‐ ପକ୍ବ

ଫଳ ଫୁଲ ମାଳେ ସୁ‐ ଶୋଭା

ଦିଶଇ ଏ ବନ ସୁ‐ମନ ଲୋଭା ॥

ଶୋଭନ୍ତି ମଞ୍ଜୁଳେ ପ୍ରକୁତିର କୋଳେ  

କମନୀୟ ସୁ‐ଋଚି ରେ , ହେ କୁମରେ ॥

ଅସୁରୀ ଅସୁର  ଅଭୟ ପୁର

ଅଟେ ଏ କାନ୍ତାର , ବେଗେ ସଂହର ॥

ଯାଗ ରକ୍ଷା ଲାଗି ଆଣିଅଛୁ ମାଗି

ତୁମ୍ଭ ଯୁଗଳଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ହେ କୁମରେ ॥ ୩ ॥

କହି ନାନା କଥା ହରି ମନବ୍ଯଥା

ଆପଣା କୁଟୀରେ ସେ ଋଷି  

 ଆରମ୍ଭିଲେ ଯାଗ ଯାଇ ପ୍ରବେଶି ॥

ଆହୂତିଲେ ହବି ଗଗନକୁ ଚୂମ୍ବି

ଉଠିଲା ଅନଳ ଶିଖା ହେ ସୁଜନେ ॥

ବସି ସେ ଆସନେ କରୁଁ ସୁ‐ ଯାଗ

ଭାଷିଲେ ତାଡକା ବଧ ସୁଯୋଗ ॥

ଜାଣି ମୁନି ଯାଗ ତାଡକା ମାରିଚ

ଆସି ଆରମ୍ଭିଲେ ଭଙ୍ଗ ॥ ସେ ଅସୁରେ ॥ ୪॥

ଅଦୂଶ୍ଯ ଭାବରେ ଆକାଶରେ ରହି

ଯାଗ ଧ୍ବଂଶ ପାଇଁ ସେ କେତେ

ବିରଚିଲେ ମାୟା ଯେ ନାନା ମତେ ॥

ପୁଛିଲେ ଶ୍ରୀରାମ ଆହା କି ବିଷମ 

ମୋ ମତି ଭ୍ରମିତ କରେ ସେ ଅସୁରେ ॥

କାହାନ୍ତି ସେ ମାନେ କହ ସତ୍ତ୍ବର 

ବିନାଶିବି ଏଇ ଯୋଖିଛି ଶର ॥

ମାୟାରେ ଅଦୂଶ୍ଯ ଅଛନ୍ତି ସେ ବେନି

ଭାଷନ୍ତେ ମୁନି ଏ ଗିର ସେ ଅସୁରେ ॥ ୫ ॥

ବାତ ଅସ୍ତ୍ର ମାରି ମାରିଚେ ଖେଦିଲେ

ଲକ୍ଷ ଯୋଜନର ଦୂରକୁ

ସଙ୍ଗରେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଧନୁ ଚାପକୁ ॥

ଧରି ଆମଞ୍ଚନ କରି ସଂହରିଲେ

ତହିଁ ବହୁତ ଅସୁର ହେ ସୁଜନେ ॥

ବିଭାବସୁ ଅସ୍ତ୍ରେ ନାଶି ସୁବାହୁ

ଘୋରତର ରଣ ବିରଚି ବହୁ ॥

ସୁତୀକ୍ଷ୍ଣ ନାରାଚେ ତାଡକା ସଂହାରି

ଯାଗ ରକ୍ଷା କଲେ ସେହୁ ॥ ହେ ସୁଜନେ ॥୬ ॥