ସ୍ତ୍ରୀ

ଖୋଲା ଆକାଶରେ ଘୁରି ବୁଲୁଥିଲା

ସୁନ୍ଦର ଗୋଟିଏ ଶାରୀ

ଉଡି ଆସି ଦିନେ ମୋ ପାଖେ ବସିଲା

କଥା କୁହେ ଥିରି ଥିରି I

ଦୁଧ ଭାତ ତାକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲି

ଆଉଁସିଲି କେତେମତେ

ମୋ ଘରକୁ ସିଏ ନିଜର କରିଲା

ସଜାଡିଲା ନିଜ ହାତେ I

ପଚାରିଲି ଦିନେ ଖୋଲା ଆକାଶ କି

ମନେ ପଡୁନାହିଁ ତୋର

କହିଲା ପୁରୁଣା ଘର ସେ ମୋହର

ଜମା ନୁହେଁ ଭୁଲିବାର I

ଆଦରରେ ତାର ପିଠି କୁ ଆଉଁସି

କହିଲି ଯାଆ ତୁ ଘର

ସରାଗେ କହିଲା ସିଏ ସିନା ଘର

ଏ ମୋର ସରଗ ପୁର I

ସିଏ ମୋର ସ୍ତ୍ରୀ ସୁଖ ଦୁଃଖ ସାଥୀ

ମୋ ଘରର ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସିଏ

ତା ହାତ ସ୍ପର୍ଶରେ ଘରର ପ୍ରତିଟି

ଧୁଳିକଣା କଥା କୁହେ I

ତା ମଥାର ନାଲି ସିନ୍ଦୂର ବିନ୍ଦୁରେ

ଦିଶୁଥାଏ ମୋର ମୁହଁ

ତା ହାତର ଚୁଡି ସଂସାରର ବେଡି

ମୋ ଆୟୁଷ ବାର୍ତ୍ତାବହ I

ସଂସାର ରଥର ସାରଥି ସେ ମୋର

ଜୀବନର ସବୁ ଖୁସି

ସବୁ କଷ୍ଟ ମୋର ହଜିଯାଏ କେଣେ

ଦେଲେ ସେ ଟିକିଏ ହସି I