ବିଚ୍ଛେଦ ( ସାତ )

ସଂସାର ମୁଦ୍ରାର ଦୁଇ ପାର୍ଶ୍ୱରେ,

ମିଳନ ଓ ବିଚ୍ଛେଦର ପରିପୃଷ୍ଟତା,

ଜୀବନ ବୃକ୍ଷର ଦୁଇ ଆଧାରରେ,

ଜନ୍ମ ଓ ମୃତ୍ୟୁର ପ୍ରହେଳିକା !

ଜନ୍ମ ଓ ମୃତ୍ୟୁ ଉଭୟ 

ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ ହେଲେବି

ଗୋଟିଏ ସୁଖ, ଆନନ୍ଦ, ଉଲ୍ଲାସର ପ୍ରତୀକ,

ଅନ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଚିର ବିଚ୍ଛେଦର ମୁହୂର୍ତ୍ତ !!

ଅସହ୍ୟ କରୁଣା ଓ 

ବେଦନାଦାୟକ ଯନ୍ତ୍ରଣାର 

ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ସମୟ ,

ବିତେ ନାହିଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ,

ପୁଣି ମଣିଷ ପ୍ରତି ବିଧାତାର 

ଆରମ୍ଭ ହୁଏ କ୍ରୁର ପରିହାସ 

ବିଚ୍ଛେଦର ପର୍ବ ଆଢୁଆଳରେ !

<

Advertisement

p>

ହେ ବିଶ୍ବ ନିଅନ୍ତା,

ତୁମେ ଦେଖନାହିଁ 

ଧନୀ ଓ ଦରିଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ 

ଅବି ସମ୍ବନ୍ଧିତ ଭାବନା ସବୁକୁ ,

ବାହିନୀଅ କର୍ମ ଘେନି ଫଳ

ସ୍ଵର୍ଗ ଅବା ନର୍କର ପ୍ରଚ୍ଛଦରେ 

ତୁମେ ଫେରିଯାଅ 

ପ୍ରିୟ ପରିଜନକୁ ପୁଞ୍ଜିଭୂତ 

ଦୁଃଖର ସାଗରେ ଭସେଇ !

ମୃତ୍ୟୁ ତ ଆଧିଜୈବିକ 

ଗୋଟେ ଅତି ନିଷ୍ଠୁର ସତ୍ୟ,

ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ 

ହେବାର ଅଦ୍ଭୂତ ତତ୍ତ୍ୱ,

ଯେବେ ହୋଇଯାଏ ଆଦ୍ୟପ୍ରାନ୍ତ 

ବିଚ୍ଛେଦର କଳରୋଳେ

ଆନୁପୂରବିକ ମହାଯାତ୍ରାର ସମାପ୍ତ ।।