ଦୁଃଖମୟ ଜୀବନ

ଜୀବନ ଯାକ ଦୁଃଖ ପାରୁଛି ବୋଲି ସହି,           

ଦେବକି ସଂସାରର ସବୁଦୁଃଖ ଅଜାଡି ।     

ଦୁଃଖର ବୋଝ ନେଇ ପାରୁଛି ଟିକେ ଚାଲି,        

ଠାକୁର ହୋଇ ସବୁ କେମିତି ଗଲ ଭୁଲି ।     

ତୁମେ ହିଁ ନିୟାମକ, ନିୟମ ସବୁ ତୁମର,          

ଆଉ କେତେ କଷ୍ଟିଲେ, ଶାନ୍ତି ପାଇବ ମନର ।  

ମନର ତୁ ମାଲିକ, ସଂସାର ଦୁଃଖ ସୁଖ,           

ସବୁ ତୋ ପାଇଁ ଖେଳ, ମୁଁ ସାଜିଥାଏ ମୂକ ।   

ସବୁର ସୀମା ଥାଏ, ଦୁଃଖର କି ସୀମା ନାହିଁ,       

ଅବା ସବୁ ଦୁଃଖ ତୁ ରଖିଛୁ ମୋ ପାଇଁ ।      

ଆଉ ସହିପାରୁନି, ଆଉ କହି ପାରୁନି,           

ନା ଏବେ ବଞ୍ଚି ପାରୁଛି, ନା ତ ମୁଁ ମରିପାରୁନି । ଜାଳିବା ଯଦି ତୋର ଏତେ ଖୁସି ଅଟଇ,          

ତୋ ଆହୁତି ଅଗ୍ନିରେ ଜାଳିଦେ ମୋତେ ନେଇ ।  

ସବୁଦେଇଚୁ ବୋଲି ଭାବି ମୁଁ ଦେଖେ ଯେବେ,      

କିଛିତ ନାହିଁ ମୋର, କିବା ଦେଇଛୁ ତେବେ ।  

ସହି ପାରୁନି ଆଉ କହି ଵି ନ ପାରଇ,           

କାହାକୁ କହିବି ତୁ କହରେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।      

ଦୁଃଖମୟ ଜୀବନ ଦୁଃଖରେ ଯାଉବିତି,          

ତୋ ନାମ ଝୁରୁଥାଉ ଏ ମନ ମୋର ନୀତି ।