ପାହାଡ଼

 

ଅପୂର୍ବ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟେ ଭରା ଏ ଜଗତ

ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ଯେ ଶୋଭା

ନଦୀ ନାଳ ଗିରି ସାତ ରତ୍ନାକର 

ଢାଳୁଛନ୍ତି କେତେ ପ୍ରଭା ।

ଉତ୍ତରେ ହୀମାଦ୍ରୀ ପଶ୍ଚିମରେ ଘାଟ

ଦକ୍ଷିଣେ ପର୍ବତ ଶ୍ରେଣୀ

ତାହାରି ଶିଖରୁ ଝରି ପଡୁ ଥାଏ

ଜୀବନ କାହାଣୀ ମୁଣି ।

ଅଚାନକ ଆସେ ଭୂଭାଗେ ଝଟକା

ଧକ୍କା ପାଏ ଭୂ ଖଣ୍ଡ 

କିଏ ଉଠି ଯାଏ ଗରବରେ ଉଚ୍ଚେ

କିଏ ଜଳ ରାଶି ଗଣ୍ଡ ।

ଉଚ୍ଚ ଭୂ ଖଣ୍ଡ ପାଲଟେ ପର୍ବତ

ଅବନୀରେ ପାଦ ଥାପି

ଅଟଳ ପରାଣେ ଭୁଜକୁ ପ୍ରସାରୀ

ରହି ଥାଏ କ୍ରୋଶ ବ୍ୟାପି ।

କେତେ ସଂଜୀବନୀ ଉତ୍ ଫୁଲ୍ଲିତ ମନେ

ତାହାରି କୋଳରେ ଜନ୍ମ

ଗୁମ୍ଫାର ଗହ୍ୱରେ ତପ ସାଧନରେ

ମୁନିଏଁ ଅର୍ଜନ୍ତି ପୁଣ୍ୟ ।

ଦେବ ବାସସ୍ଥଳୀ ପର୍ବତ ଶିଖରେ

ପୁଣି କେତେ ଦେବୀ ପିଠ

ଆକର୍ଷଣେ ପଡ଼ି ବହୁ ଦୂର ଶୁଭେ

ଭକ୍ତ ମୁଖୁ ମନ୍ତ୍ର ପାଠ ।

ସବୁଜ ବନାନୀ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥାଏ

ତାକୁ ଭିଡି ବନ୍ଧ ବାଡ

ଦିନେ ସାତ ସିନ୍ଧୁ ମନ୍ଥନ ହୋଇଲା

ମହେନ୍ଦ୍ର ଗିରି ଯେ ଦୃଢ଼ ।

ଦେଶ ସୀମାରକ୍ଷୀ ପହରୀ ସାଜି ସେ

ଜାଗ୍ରତ ଯେ ଦିବା ରାତ

ମନୁଷ୍ୟ ହେଉ ବା ଦେବ ଦୁଲ୍ଲଭରେ

ସର୍ବଦା ପର୍ବତ ମିତ ।