କଙ୍କାଳର କିର୍ତ୍ତୀ

ଆଜନ୍ମା ଜଗତଯାକ ପାଏ ତାଠୁ ଖୁସି, 

      ଶୁଖିଲା ଓଷ୍ଠେ ତାର ଦିଏ ଧୀରେ ହସି,  

       ଜଗତ ପେଟ ପାଇଁ ସଜାଡ଼େ ସେ ଦାନା,   

     ତା ପରିବାର ପେଟ କଥା କିଏ ଵି ବୁଝେନା |

     ନିଃଶ୍ଵତାର ମୂର୍ତ୍ତି ସିଏ ଏ ଧରା ବୁକୁରେ, 

       ସବୁଜିମା ଶସ୍ୟ ସିନା ଫଳାଏ ଧରାରେ, 

       ତାର ଝାଳବୁହା ଧନେ ଫଳିଥାଏ ସୁନା,    

     ତଥାପି ଶୂନ୍ୟ ରହିଥାଏ ତା ଘର ଅଗଣା | 

      ବଡ଼ ବଡ଼ିଆଙ୍କ ସ୍ଥାନ ସବୁଠାରେ ଥାଏ,

         ଖାଦ୍ୟ ବିନା ବଡ଼ ବ୍ୟକ୍ତି ଅଛି କୁହ କିଏ,   

     ଧନ ଅରଜିଛି ସିନା ଜୀବନ ତ ନୁହେଁ,   

      ଜୀବନ ସୁରକ୍ଷା ତାହାରି ହାତରେ ଥାଏ |

    ସେଥିପାଇଁ ନିଃଶ୍ଵ ସିଏ ଜଗତ ହିତରେ,    

  ତା ହିତ ବୁଝିବା କଥା କିଏବା ପଚାରେ,   

      ସବୁଙ୍କର ଦେହେ ସିଏ ରକ୍ତ ମାଂସ ଦେଇ,    

   ନିଜ ଦେହେ କଙ୍କାଳର କିର୍ତ୍ତୀ ଅଛି ଲେହୀ |

   ବର୍ଷା, ଖରା, ଶୀତ ତାକୁ ନାହିଁ ଅଟକାଇ ,       ବାତ୍ୟା ମରୁଡିକୁ ତାର ଜମା ଭୟ ନାହିଁ,   

     ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିଜେ ଖଟିମଟି, 

       ସବୁଜିବଙ୍କ ଶରୀରେ ପ୍ରାଣ ଦିଏ ବାଣ୍ଟି |

        ହେ କଙ୍କାଳ ମହାମୂର୍ତ୍ତି, ଧନ୍ୟ ତୁମ କିର୍ତ୍ତୀ,  

     ଜଗତ ଜନଙ୍କ ହିତେ ତୁମର ଆହୁତି, 

         କାଳ କାଳ ଯଶ ଗାଉ ତୁମ ନାମେ ଗୀତି,  

     ଜୟ ହେ କୃଷକ ଘେନ କୋଟିଏ ପ୍ରଣତି |