ଦ୍ବିତୀୟ ଦୁନିଆ

ଦ୍ଵିତୀୟ ଦୁନିଆ ଅଦ୍ୱିତୀୟ ମୋର,

ସେଇ ଠାରେ ଏକା ମୁଁ ଅଟଇ ମୋର ।

ଭାବର ଝରଣା ବହେ ଅବିରତ, 

ସେ ଝରରେ ଝରେ ବିତିତ ଅତୀତ ।

ସେ ଦୁନିଆରେ ମୋ ଆଶା ଯେ ଆକାଶ, 

ପାହାଡ ସଦୃଶ ଧର୍ଯ୍ୟ ମୋ ବିଶେଷ ।

ମନ ଖଗ ତାର ପଙ୍ଖ ଯେ ମେଲାଇ, 

ଦୂରେ ଦୂରେ ବୁଲେ ଆଜାଦ ଅଟଇ ।

ଦୁଃଖ ମୋର ସାଥୀ ସଂଘର୍ଷ ବେଳରେ, 

ସୁଖ ମୋ ସାହାସ ଦୁଃଖର କାଳରେ ।

କ୍ଷୁଦ୍ର ଇଚ୍ଛା ମୋର ବୃକ୍ଷର ସଦୃଶ, 

ଅନାବନା ଭାବେ ନିଶ୍ଵାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସ ।

ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ସେ ରାଇଜେ ଖୋଜେ, 

ଅନୁଭୂତି ମୋ ଆତ୍ମ ବିଶ୍ଵାସ ସାଜେ ।

ଯାହା ମୁଁ କରଇ ଯାହା ମୁଁ ଚିନ୍ତଇ,

ଦୁନିଆରୁ ଯାହା ଦରଦ କିଣଇ ।

ଅସାମ୍ଭାବ୍ୟ ମୁହିଁ ଆଶା ଯେ ତୋଳଇ,

କାରଣ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସମୟ ବିତଇ ।

ବିତିବା ସମୟ ସହଜ ନୁହଁଇ,

ଆଜୀବନ କାରାଦଣ୍ଡ ଜୀବ ନଇ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଯାହା ଯେତେ ବାର୍ତ୍ତା ନେଇ, 

ଦୁନିଆ ବୁକୁରେ ଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ମୁହିଁ ।

ଯାହା ଯେତେ ସବୁ ଅନ୍ତର ବ୍ଯଥିତ, 

ମନେ ହୁଏ ତାର ହେଉ କ୍ଷଣି ଅନ୍ତ ।

ଅନ୍ତ ତ ଦିଶୁନି ଅନ୍ତର ବ୍ଯଥିତ,

ଖୋଜି ବୁଲେ ଶାନ୍ତି ସରବ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ।