ସଜ ସକାଳ

ପହିଲି କିରଣ ସବାରୀରେ ବସି 

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ କାନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ମୟୁଖ ରସି ,

ଆସିଲକି ଗୋ ତୁମେ ସଜନୀ ରାଣୀ 

ପଟ୍ଟ ବସ୍ତ୍ର ପଟ୍ଟ ଓଢ଼ଣି ଟାଣି ।

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଆକାଶେ ପ୍ରକାଶ ପ୍ରକାଶି 

ଆଦିରସାତ୍ମକ ଯବନୀ ଖୋସି ,

ନବ ନବ ଆକାଂକ୍ଷା ସୌହାର୍ଦ୍ଦ ଆଣି 

ନୂତନ ଆଶାର ବୀଜକୁ ବୁଣି ।

ଅବନୀ ପୃଷ୍ଠରୁ ଅନ୍ଧକାର କ୍ଷିତି

ତେଜୀୟାନ ଆଭା ନିରନ୍ତର ଘିତି ,

ବସ୍ତ୍ରେ ଭୂଷିତ ଯେ ରୂପେଲି ସୁନେଲି 

ସବିତାର କାୟା ରକ୍ତାତ ନାଲି  ।

ରକ୍ତିମ ଅଙ୍ଗକୁ ସେ ଶୋଭା ଅନନ୍ୟ 

ସଜନୀ ଗୋ ତୁମ ରୂପ ସୁରମ୍ୟ ,

ନିତ୍ୟ ଜନ୍ମ ତୁମର ନିତ୍ୟ ଦେହାନ୍ତ 

ପୁନର୍ଜନ୍ମେ ତୁମ୍ଭେ ହୁଅ ଜୀବନ୍ତ ।

ନିୟମରେ ବନ୍ଧା ନିୟତିରେ ଛନ୍ଦା 

ପ୍ରତ୍ୟୁଷ କୁମାରୀ ଜଗ ବାସିନ୍ଧା ,

ଆଗମନେ ତୁମ୍ଭ ଜଗତ ରମିତ

ବୃକ୍ଷ-ଲତାଦି ପୁଷ୍ପେ ଶୋଭିତ ।

ବିହଙ୍ଗମ ସ୍ଵନ ଅନ୍ତର ତୋଷୁଛି 

ପ୍ରକୃତିର ଚିତ୍ର ଆତ୍କୃଷ୍ଟ କରୁଛି ,

କଳନା ନାହିଁ ମୋ ସଖୀ ଶୋଭାର

ଦିବ୍ୟ ଆନନ ତା ଦିବ୍ୟ କାୟାର ।

ସଖୀ ଗୋ ତୁମ ରୂପ ଚାତୁରୀ

ସୁରଭିତ କାୟା ଗନ୍ଧ କସ୍ତୁରୀ ,

ବାସ ଖେଳିଯାଏ ପୁଷ୍ପ ବାସରେ

ପବମାନର ଏ ମନ୍ଦ ସ୍ରୋତରେ।

ଭୂବନ ମୋହିନୀ ମନକୁ ମୋହୁଛ

ପ୍ରକୃତି ବାନ୍ଧବୀ ମୋର ସାଜିଛ ,

ଅନ୍ତର ଯାତନା ଅନ୍ତର କରୁଛ 

ବାନ୍ଧବୀଟେ ପରି ମନେ ରହିଛ ।

ସଜ ସକାଳରେ ସୁଚାରୁ ଆଣି 

ସଜନୀ ଗୋ ତୁମେ ଅତି ରମଣୀ ,

ବାନ୍ଧବୀର ନାମ ସଜନୀ ରାଣୀ 

ଥାଏ ଲଲାଟରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଓଢଣି ।

ମଞ୍ଜୁଳ ଅମ୍ବର ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମନୋରମ 

ତୁମ୍ଭ ଆଗମନେ ସବୁ ଉତ୍ତମ ,

ସଦୃଶ୍ୟ ଭରିଛ ଚିର କାଳକୁ 

ଦିବସ କାଳେ ସୁଦିବ ଦୀପ୍ତିକୁ ।