ମନ୍ଦାର

ତୁମେ ସ୍ବର୍ଗ,ମର୍ତ୍ତ୍ଯ ନା ପାତାଳର

ଭାରି ଡଉଲ ଡାଉଲ

ଯେମିତି 

ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢା଼।

ମନ୍ଦାର ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ଯ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯ କ'ଣ?

କାହିଁକି ବା ଢଳଢ଼ଳ ହୁଅ ଜୀବନ ନୌକାରେ

ଭାରି ସନ୍ତୋଷ ଓ ଶାନ୍ତିରେ 

ଚାହିଁ ରହିଥାଅ ସମର୍ପଣ ଭାବରେ?

ତୁମେ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିଁଛ ନା ମର୍ତ୍ତ୍ଯକୁ?

ଏଠି ସ ସଭିଏଁ 

ନୀଚ୍ଚତା ଓ ମଳିନତା

କ୍ଷଣକେ ଦେଖି ଭୋକିଲା ଓଠରେ ଶୋଷି 

ଲୁପ୍ତ କରି ଦେବାରେ ଅଦମ୍ଯ କାମନା।

କୁହ !

ପ୍ରଷ୍ଫୁଟିତ ହେବା କ୍ଷଣି ଏତେ

ହସିକି ହସାଅ କାହିଁକି

କାହାର ପାଦତଳେ,ଗଳାରେ ଅଥବା ମୁଣ୍ଡରେ ବି ଚଢୁଛ

ତୁମକୁ ଖିନ୍ନଭିନ୍ନ କଲେ ବି

ତୁମେ ତ ଭାରି କମନୀୟ ଆଉ ଉଦାର ଭାବରେ ଚାହୁଁଛ

ଭୁଲି ଭେଦଭାବ।

ହେ ମନ୍ଦାର !

ତୁମକୁ କୋଟିଏ ପ୍ରଣାମ

ତୁମେ ଏତେ ଭଲ ହେଉଛ କେମିତି

ନର,ପଶୁ,ପକ୍ଷୀ,କୀଟ ଅଥବା ପତଙ୍ଗ କାହିଁକି?

ଦେବତା ବି କାମନାରେ ଭୋଳ

ପାଇବାକୁ,ଚୁମିବାକୁ ଛାତିରେ ଜାବୁଡି଼ ଧରିବାକୁ।

ଏବେ ତ ଡହଡ଼ହ ଖରା

ଅଦିନିଆ ଝାଞ୍ଜି ଓ ବତାସ

ତଥାପି ବି 

ମୁଖ ମଣ୍ଡଳଟି ନିଟୋଳ ଓ ତାଜା

ଯେମିତି ସମର୍ପଣ,ଭକ୍ତି ଓ 

କାହାକୁ ପ୍ରେମରେ ପ୍ରେମରେ

ହଜେଇ ଦେବାରେ ନିଶା।