ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ

ସମସ୍ତେ ବର୍ଣ୍ଣିଲେ ବର୍ଣ୍ଣନା ପଟ୍ଟରେ 

କାଳିର କଲମ ଧରି  

ସର୍ବେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବେଦନା ବର୍ଣ୍ଣିଲେ

କ୍ଳେଶକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠତା କରି ।

ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହକୁ ଶାଳିତ କରିଲେ 

ବେଦନାର ଅନ୍ତ ଚିରି   

ଗୁପତ ଦରଦ ନିଖୁଣେ ରଚିଲେ

କାଳିକୁ ଭରସା କରି ।

ମୋର ଲୁହ ବୁନ୍ଦେ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ଇଚ୍ଛା

ନାହିଁ ମୋର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅନ୍ତେ  

ଶ୍ରେଷ୍ଠତା ପାଉନି ଦରଦରେ ମୋର

ବର୍ଣ୍ଣିବି ମୁଁ କାହା ସ୍ଥିତେ ।

ଦୀନ ଦୁଃଖି ଲୁହ କ୍ଷୁଧାର୍ଥର କୋହ 

ବକ୍ଷର ଦରଦ କ୍ଳେଶ  

ପୁତ୍ର ବିଚ୍ଛେଦରେ ମାତୁଳ ହୃଦୟ

ନୟନେ ଦୁଃଖର ବିଷ ।

ଅନାଥର ଦୁଃଖ ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଭେକ

ଭାଗ୍ୟ ବିଡ଼ମ୍ବନେ ବଧ  

ପୀଡିତ ରୋଗୀର ଅଶ୍ରୁ ନୟନର

ନାହିଁ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ଶବ୍ଦ ।

ମୋର ଲୁହ କିବା ସମକକ୍ଷ ହେବ 

ତୁଲ୍ୟର ବି ଯୋଗ୍ୟା ନୁହଁ  

ଅବଶୋଶ ଘେରା ହୃଦ ବଳୟରେ

ଦୁଃଖ କିବା ସମ୍ୟ କୁହ ।

ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହର ମୂଲ ଅମୂଲ ଯେ

ଝରିଗଲେ ମୁକ୍ତା ହେବ  

ଯେସନେ ଶିକ୍ତରେ ମୁକ୍ତା ରତ୍ନ ସେତ 

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ମୂଲ ଦେବ ।

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧାର୍ଯ୍ୟ କର ଜୀବନ ପଥରେ 

ନିୟତି ଏ ଜୀବନର  

କଷ୍ଟ ବିଷାଦକୁ ଛାତିରେ ଜାବୁଡ଼ି 

ନିଜକୁ କଠୋର କର ।